#ESNS14: The Silverfaces is de stoere versie van DeWolff

Gebrek aan eigen smoel verliest het van technische bravoure

Atze de Vrieze ,

Het gaat goed met de geschoolde popmuziek in Nederland. Vroeger werd er nog lacherig gedaan over de Herman Brood-academie, maar tegenwoordig zijn er heel wat bands die simpelweg met kundig spel imponeren. Mr & Mississippi, Rita Zipora. En zo is er nu ook The Silverfaces, een band die nog amper tien gigs op zijn naam heeft staan, maar wel al de Amsterdamse Popprijs pakte en rockt alsof ze al jaren bij elkaar zijn.

HET CONCERT:
The Silverfaces, Noorderslag, Kelder, 18-01-2014

DE ACT:
The Silverfaces is een stoere versie van DeWolff, met het zusje van Tangarine op bas. Echt, niet overdrachtelijk. Ze spelen psychedelische sixties bluesrock met een hoog tempo en heel veel noten. Vooral zanger/gitarist en toetsenist bieden voortdurend tegen elkaar op met solo's. Dat klinkt belegen (denk Navarone), maar dat valt gelukkig reuze mee, omdat de band lekker ruw en gejaagd speelt. De meest broeiende solo's komen uit de Fender Rhodes, die elektrische piano die lief klinkt als je hem aait, maar die gromt als je hem tergt.

HET NUMMER:
Tja, het nummer. The Silverfaces heeft ons nog niet verwend met mooie releases, en spieken op een setlistje vooraan zit er ook niet in. Laten we het erop houden dat de piek in het midden zit, bij een song met een tempoversnelling, ineens een catchy refrein, dan een lange, wilde solo. Hoe langer en wilder hoe beter.

HET MOMENT:
Knap hoe zo'n jonge, onervaren band zijn optreden al helemaal vol stopt met momentjes. Gitaarsolo's, pianosolo's, allebei tegelijk, tempoversnellingen, of juist vertragingen. Een half uur lang boeien lukt al makkelijk.

HET PUBLIEK:
Het is ongelofelijk druk in de gang naar de kelder. Geïrriteerde blikken voor de dappere reporter die toch gaat proberen binnen te komen. Dan maar een lul. Want de ervaring leert dat het binnen doorgaans wel meevalt. Waar is het meest ruimte? Juist, pal voor het podium. Het is typisch voor Noorderslag, waar het publiek meer dan ooit afwacht en toekijkt. Maar The Silverfaces is virtuoos genoeg om de mensen mee te krijgen.

HET OORDEEL:
Toffe, stoere nieuwe band. Wel typisch het goede van de popacademie: technisch zeer imponerend, maar qua originele ideeen nog veel te winnen. Het is nu nog wat te veel terug te brengen naar grote invloeden, van Hendrix tot Zeppelin tot de hedendaagse interpretatie van deze acts door bijvoorbeeld Jack White. Laat deze band maar los op de Nederlandse podia, dat komt wel goed.