HET CONCERT
The Hard Way , Noorderslag, Kelder, zaterdag 18 januari 2014
DE ACT
Als je om half drie ’s nachts in de Oosterpoort staat, met al die dagen en nachten Eurosonic Noorderslag in je kop, en níet keihard gaat? Dan stort je in. En het aller-aller-aller-allerhardst gaat The Hard Way. Doet die naam geen belletje rinkelen? De man linksachter, met viezig baardje, dito dreads en helm op het hoofd, dat is Bong-Ra: de breakbeatproducer die al een dik decennium garant staat voor de allerhardste platen. Rechts van hem staat Limewax de hardcore te doorspekken met dikke vlezige draden dubstep en drum ‘n bass. Aanvoerder van The Hard Way is Thrasher, de man achter PRSPCT Recordings, die duidelijk de duivel op zijn hielen heeft. Hij dondert de lompe bakken metalgitaren door de kelder, tiert hij op het publiek en zweept hij het zooitje verdwaalde ravers op. Spugend in onze gezichten, welteverstaan.
HET NUMMER
Devil Worshipping Motherfuckers: zo heet hét nummer van The Hard Way, waarin alles is samengebald wat het drietal wil zeggen. Van verkrachting, nine-eleven en tumoren tot vooral het satanisme. Nee, gezellige jongens zijn het bepaald niet. Achter Trasher hangt een pentagram en een omgekeerd kruis, om nog maar even te benadrukken dat de ziedende kicks reiken tot in de hel.
HET MOMENT
Die vieze, wittige klodder spuug van Trasher, die hij halverwege de show richting een gast in het publiek lanceert.
#ESNS14: The Hard Way, slecht gaan voor gevorderden
Verkrachting, nine-eleven en tumoren in nietsontziende cocktail van hardcore en drum ‘n bass
'Snort speed and worship satan,' zo prijkt er op de laptop van Bong-Ra. En dat lijkt ons een uitstekend adagium voor The Hard Way, of zeg maar gerust: verreweg de hardste act van Eurosonic Noorderslag. We zouden bijna zeggen: een tikkeltje té hard. Maar we willen geen ruzie met Satan.
HET PUBLIEK
En dat slikt ie nog, ook. Niet iedereen hier heeft een snuif wit poeder naar binnen gegooid en een lijntje met de onderwereld, dus aanvankelijk lijkt het erop dat The Hard Way een tikkeltje té hard probeert te klappen, en daardoor doodslaat. Slechts een drietal ravers staat de eerste tracks keihard mee te gaan. Maar al gauw gaat de hele kelder kapot. Een gast in het bijzonder, een kunstenaar is het, zo sierlijk zwalkt en glijdt hij over de met bier bezaaide vloer. Zonder te vallen. Chapeau.
HET OORDEEL
666. Maar serieus: hoewel we allemaal de vuisten in de lucht gooien wanneer Thrasher ons sommeert dat te doen, doen we dat telkens met een glimlach. The Hard Way werd vannacht een novelty-act, een geinige hosact. En dat terwijl Trasher, Bong-Ra en Limewax hier héél serieus zijn. Nee, het had kunnen doodslaan, het had een epische nacht kunnen worden, maar eigenlijk hangt The Hard Way er wat tussenin.