The War On Drugs, Best Kept Secret, Stage 1, zondag 21 juni 2014
#BKS14: Whoeeeeewh! voor The War On Drugs
Intens rustmoment bij zonsondergang
De band waar ze het meest trots op zijn bij Best Kept Secret? The War On Drugs. Wie dat op voorhand voorspeld had, was uitgelachen. Natuurlijk, een geliefde band die een gestage groei doormaakt, maar een 3FM Megahit had niemand aan zien komen. The War On Drugs wordt hier in het avondzonnetje gezet.
HET CONCERT:
DE ACT:
In drie albums vormde Adam Granduciel een zeer eigen stijl op basis van grote geluiden uit de popgeschiedenis. Hij heeft de knauw van Dylan in zijn stem, maar ook een euforisch Springsteen-gevoel en een bandgeluid dat doet denken aan Tom Petty & The Heartbreakers. Grote bands uit de jaren zeventig en tachtig, wiens geluid The War On Drugs op een buitengewoon zorgvuldige manier verwerkt in hypnotiserende songs. Nooit uitbundig, altijd zeer precies.
HET NUMMER:
Whoeeeeeewh! Met die kreet zweept Granduciel zichzelf steeds op. Vooral single Red Eyes breekt hij er op een geweldige manier mee open. Eerlijk is eerlijk, ze beginnen het nummer hier een beetje slordig, maar vanaf die extatische schreeuw en de verschuiving in het ritme krijgt het nummer vleugels.
HET MOMENT:
Maar het hoogtepunt in de set is het ruim acht minuten klokkende Under The Pressure, de opener van de nieuwe plaat. Ineens zie (en hoor) je hoe een baritonsax verantwoordelijk is voor die dreigende grondtoon, terwijl de toetsenist een vrijere rol heeft dan voorheen. The War On Drugs is uitgegroeid tot een zelfverzekerde zeskoppige band met een geweldig gevoel voor dosering. Twee keer verwacht je de gitaarsolo, en als ie de derde keer echt komt, valt op hoe goed Granduciel hem in dienst van het volle geluid speelt. Leuk bonusmomentje: de zanger maakt een foto van ons. Niet met zijn iPhone, maar met zo'n ouderwets wegwerpcameraatje.
OOK OPMERKELIJK:
Het geluid mag dan staan als een huis, Granduciel is nog altijd de introverte frontman. De ogen gesloten, de schouders in zijn onafscheidelijke spijkerjasje omlaag. De concentratie vol op de muziek. Zolang die muziek meeslepend is, gaat dat prima, maar bij een iets minder nummer als In Reverse - het intro klinkt inderdaad alsof het achterstevoren gespeeld is - is afdwalen makkelijk.
HET PUBLIEK:
De schoenen gaan massaal uit in het stuifzand voor Stage 1. Dag twee loopt op zijn eind, en voor veel mensen is deze band een uitstekende pas op de plaats.
HET OORDEEL:
Het was geen een-tweetje, dat The War On Drugs hier overeind zou blijven op het grote veld. Denk maar aan oude bandmaatje Kurt Vile, die vorig jaar ook een goede plaat maakte, maar die enorm moest knokken op ditzelfde veld. Nee, het is nog altijd geen headliner-act, maar wat is de band gegroeid ten opzichte van een paar jaar geleden.