Slowdive, Best Kept Secret, Stage 2, zaterdag 21 juni 2014
#BKS14: Slowdives sluimerende shoegaze sprookje
Herenigde groep laat geluid van weleer door de tent waaien
Zangeres Rachel Goswell komt op in goudkleurig glitterjurkje en op groene glitterschoenen, die helemaal bij de droompop passen en doen vergeten dat het toch echt 20 jaar geleden was. Nee, deze show klinkt niet als een reünie van een stel oudgedienden. Maar shoegaze is dan ook al even terug en zoveel is daar niet aan veranderd. Aan Slowdive dus ook niet.
HET CONCERT:
DE ACT:
Shoegaze-veteranen uit de UK, die in vijf jaar (1989-1994) drie platen en enkele EP's uitbrachten. Na derde plaat Pygmalion liet het label ze vallen, waarna kernleden Rachel Goswell en Neil Halstead met toenmalige drummer Ian McCutcheon doorstartten in Mojave 3 en ook country- en folkpaden verkenden. Twintig jaar (!) na dato zijn ze terug. In januari kondigden ze de reünie aan en nu zijn ze naast Primavera Sound en Off Festival gelukkig ook op Best Kept Secret te zien. Slowdive staat meer voor de dreampop-kant dan voor noisy shoegaze.
HET NUMMER:
When The Sun Hits van tweede plaat Souvlaki was al bijkans bloedmooi en onderhuids als Slowdive aanzet voor een bijzonder slotoffensief. Golden Hair is nota bene een song van Syd Barrett die voor dit nummer teksten van James Joyce op muziek zette, maar wát een uitvoering krijgt die hier. Het overgebleven publiek zit er heel diep in en gaat met de ogen dicht volledig mee in deze koortsdroom met etherische, engelachtige zang. Dichterbij magie komen we vermoedelijk niet meer.
HET MOMENT:
Ze openen meteen met Slowdive (nota bene eerste nummer van de gelijknamige debuut-EP uit 1990). Fraaie opener, waarmee ze direct een droomsfeer én Slowdive neerzetten.
OOK OPMERKELIJK:
Het zegt veel over een festival als Best Kept Secret dat Slowdive zo prominent wordt neergezet, en dat het nog werkt ook. Net als het bijzondere concert van Swans vorig jaar, zegt het ook veel over het BKS-publiek dat de toch niet overdreven bewierookte band zo ontvangen wordt.
HET PUBLIEK:
Althans een deel van het publiek, want Slowdive wordt niet alom begrepen. En na het eerste nummer worden de blokkenschema's al getrokken. Massaal gejuich en geklap en toch gaan elk nummer meer mensen weg, misschien omdat Afterpartees zo begint?! Niettemin blijft de tent goed gevuld met een bijkans idolaat publiek, dat aan de lippen hangt, meebeweegt en zingt met alles dat de groep doet.
HET OORDEEL:
Slowdive was weer een bijzonder Best Kept Secret-moment. De band is als een sluimerend vuur dat af en toe fel oplaait, maar continu broeit. Bij vlagen heel mooi en meeslepend, geslaagde reünie ook, maar als geheel niet magisch. Daar is de band wat te dromerig voor, daarvoor was er wat teveel vals en slecht gemixt (vooral zang is vaak onverstaanbaar) en daarvoor had het wellicht donker moeten zijn. Toch is die droomtrip van driekwartier zo omgevlogen en dit sprookje had een stuk langer mogen duren.