Drie jaar geleden, toen bestond dubstep nog. James Blake werd ermee geassocieerd, al kun je hem achteraf beschouwen als de eerste die er weliswaar met een been in stond, maar het andere been rigoureus een andere kant op zette. Op zijn titelloze debuutalbum (3voor12's Album van het Jaar in 2011!) vermengt hij de subbassen en ritmes van dubstep met flarden folk, blanke soul en ambient-elektronica. Het tempo ligt laag, de ruimtes zijn soms zo overweldigend groot als in de 3D-film Gravity met George Clooney. Al had die wel een stuk meer humor.

Tegen het einde van de set horen we James Blake op zijn best, met achter elkaar singles Retrograde en The Wilhelm Scream. De laagjes vocalen, de geweldige opbouw, de manier waarop Blake de producties zo leeg laat dat een serieuze aanzet meteen aankomt als een mokerslag, heel goed gedaan. 

En toch, zoals ze in het voetbal wel zeggen: deze wedstrijd heeft een doelpunt nodig. Een helft lang tikken Blake en zijn twee bandgenoten op technisch hoogwaardige wijze het balletje rond. De drummer speelt verbluffend subtiel, de jongen links voegt elektronische bassen en gitaar toe, en Blake zelf haalt allerlei capriolen uit met looppedalen en stemvervormers. Doorbraakhit Limit To Your Love zit ook al vroeg in de set. Maar die ene subbas waarvan je weet dat ie gaat komen voelt niet meer zo verzengend, omdat je hem al te vaak hebt voelen aanrollen. Blake heeft het meest uptempo nummer Voyeur nodig om de vlam even in de pan te laten slaan.

Blake speelt twee covers en die zijn beide van grote schoonheid. Eerst is er A Case Of You van Joni Mitchell, daarna een killer uitvoering van Bill Withers' Hope She'll Be Happier. "Maybe the darkness of the hour makes me seem lonelier than I am. But over the darkness I have no power. Hope she'll be happier with him."

Zou de agent van James Blake hard genoeg aangedrongen hebben op een plek in de tent, in het donker? Die van Interpol harder, zo blijkt. Natuurlijk komt deze muziek beter tot zijn recht in een afsloten ruimte met kunstlicht. Zeker op dit tijdstip, na het eten, en zeker ook na de onwaarschijnlijk saaie folk van Midlake is een deel van het publiek zo langzamerhand meer toe aan de branie van Tijuana Panthers. Maar er zijn ook mensen, vooral vooraan, die wel de concentratie op kunnen brengen. Die in het minimalisme feilloos de emotie weten te ontwaren, en die jubelend concluderen dat James Blake een heel bijzondere artiest is.

Want dat is ie natuurlijk. Een van de meest toonaangevende in zijn genre en ook in een moeilijke setting als deze absoluut niet bang om zijn visie nauwkeurig uit te voeren. Dat pakt uiteindelijk goed uit, al moet je wel doorzettingsvermogen hebben om zover te komen. Als je er tegen het einde nog staat, ga je ongetwijfeld voor de bijl voor het hypermoderne ouderwetse slot: laat voor laag bouwt Blake in Measurements zijn stem uit tot een compleet folkkoor. Een preciezie om bang van te worden.