Brill Bruisers is een typische exponent van de Canadese scene. Een beetje natuurlijk omdat The New Pornographers acht man sterk in staat is de grootse, gelaagde arrangementen te brengen die we ook kennen van landgenoten als Arcade Fire en Broken Social Scene. Kosten noch moeite, dat idee. Maar meer nog vanwege de aard van de band: zo’n beetje ieder bandlid kennen we wel van iets anders. Doodgewoon in Montreal: een band als Pink Mountaintops bijvoorbeeld telt in totaal misschien wel dertig ex-leden, bands als Black Mountain en Lightning Dust delen leden, en dan is er nog de kliek rond Wolf Parade, The Handsome Furs, Moonface en Swan Lake, die min of meer naadloos in elkaar overloopt.
In die laatste band zit ook Dan Bejar, een van de belangrijkste leden van The New Pornographers. Beter kennen we hem als Destroyer, een band die na negen albums twee jaar geleden een soort doorbraak beleefde met het fenomenaal goede album Kaputt. Een bijzondere plaat was dat, alsof Roxy Music op de piek van zijn gladheid ineens zijn zanger had ingeruild voor een zwerver met een chronische lsd-trip. Hij was zowaar in staat je met andere oren te laten luisteren naar Miles Davis’ zalmroze popalbums uit de jaren tachtig, een prestatie van formaat. Voor Brill Bruisers schrijft en zingt hij drie liedjes. Niet veel, maar door die gekke druggy knauwstem en de bizarre poëticale beelden die hij oproept wel direct herkenbaar. Bejar heeft de reputatie een dromer te zijn, en die maakt hij graag waar in War On The East Coast, een van de betere songs van de plaat met een vreemd soort psychedelische mondharmonica-solo: “Last night I dreamt Vancouver dressed up in the ocean. Last night I dreamt Victoria drowned in the ocean.”
Minstens zo belangrijk, zo niet belangrijker, zijn AC Newman en Neko Case, die zich de laatste jaren allebei flink op hun solocarrière stortten met zeer persoonlijke platen. Newman schrijft de meeste songs. Zijn stem doet erg denken aan die van James Mercer van The Shins, een van de betere verzorgde indiezangers van de laatste tien jaar, een mooi contrast met de meer ongrijpbare Bejar. Case heeft ook een zeer herkenbaar, elegant stemgeluid. Zij zingt onder meer een lied dat wijnslurper Dan Bejar op het lijf geschreven is: Champions Of Red Wine. “It's what we're known for, find arms crossed lines. Crossed for old times, like starting over.” Het luistert als een beginselverklaring, deze uitgelaten song. Als oude vrienden die elkaar steeds blijven op zoeken om het glas te heffen, hoe druk ze ook zijn met alles dat het leven zoal nog meer van ze vraagt. En waarom ook niet, want de rek lijkt er nog niet uit.
Niet dat The New Pornographers nu zo anders klinken dan bij hun oprichting. Het klassieke debuut Mass Romantic uit 2000 bijvoorbeeld kent min of meer dezelfde ingrediënten: up tempo songs met veel drive en een opvallende hoofdrol voor synthesizers. Belangrijkste verschil is dat Brill Bruisers een stuk beter geproduceerd is dan het vroege werk. Dat moet natuurlijk ook wel, als je met je titel knipoogt naar het klassieke bolwerk van geweldig geschreven en geproduceerde popliedjes, New York’s Brill Building, waar in de jaren en vijftien en zestig de hits net zo ronkten als de reclameslogans van Donald Draper.
Het is de combinatie van vrijblijvendheid en ambacht die The New Pornographers zo’n aantrekkelijke band maken. Horen we nou Neko Case halverwege Spidyr heel zachtjes 'fuck' fluisteren omdat ze de harmonie niet helemaal zingt zoals de bedoeling was? Het lijkt er wel op. Anders dan bijvoorbeeld Arcade Fire zet The New Pornographers zijn acht bandleden niet in om een grootser, pretentieus geluidsbolwerk neer te zetten, maar enkel om de melodieuze songs energie te geven. Hoor hoe de toetsenist in Marching Orders vrolijk tonentrappetjes op en af loopt, speels en frivool. ‘You tell me where to be, I’ll be there’, stelt Newman de luisteraar keer op keer gerust in het weelderige slotnummer. Je zou haast zeggen: zelfde plek, zelfde plaats, over twee jaar weer een nieuwe New Pornographers.