1. (-) QT – Hey QT (track) 
Sophie is dankzij zijn handjevol tracks één van de meest vernieuwende producers van het moment. Poppy, maar op zo’n manier dat je geen idee hebt waarom het nou poppy is. PC Music is het label waar nu misschien wel het meeste hype omheen hangt. Catchy popliedjes, maar doordat alle losse elementen zo ver opgeblazen worden bijna uncanny. Teksten die zoeter zijn dan zoet, synths die als stuiterballen rond gaan, en ritmes waarbij je bij elke clap of snare nog eens checkt of er toch echt geen glitters uit de speakers komen. De baas van dat label, A.G. Cook, heeft nu een project met Sophie: QT. Alle aanstekelijke genres van de laatste 20 jaar in vier minuten geperst. Trance, happy hardcore, bublegum, trap. Niet futuristisch zoals Sophie, net niet zo uncanny als de muziek op PC Music. Wel onweerstaanbaar. Zo poppy dat je vreest dat je sugar rush via je oren krijgt. En zo poppy dat je, zelfs als je hem de eerste keer haat, nog eens opzet. En weer. En nog een keer. Als een zak drop waarvan je zonder er erg in te hebben de bodem bereikt.

2. (3) The New Pornographers – Brill Bruisers (album)
Al bij het eerste nummer wordt duidelijk hoe ongelooflijk veel kwaliteit er in supergroep The New Pornographers samengebald is. In elk nummer zitten minstens tien goede ideeën. Een prachtige harmonie in het achtergrondkoor, toetsen die precies het goede accent leggen, een verstopte saxofoonuithaal, een jaloersmakende riff, een plotselinge wissel van zang. Gas terug wanneer het nodig is, maar vooral veel vol gas powerpop. De tekst uit je hoofd leren, diep ademhalen en vervolgens uit volle borst mee zingen is de truc. Het album staat op de Luisterpaal.

3. (-) Wand - Ganglion Reef
Wand zit op het label van Ty Segall, fuzz gitaren all over the place dus. Maar wel met een veel meer retrogeluid dan de labelbaas zelf. Spacy sixties psychedelica met het gitaargeweld van de jaren zeventig, waar net op de momenten dat het echt uit de bocht lijkt te vliegen opeens ingetogen liedjes ontstaan. Er is weinig Wand op YouTube, maar des te meer op de Luisterpaal.

4. (-) Pharmakon - Body Betrays Itself (track)
Gezellige vrijdagmiddagborrel en zin in het weekend? Sla deze dan even over. Pharmakon werd een paar jaar terug geopereerd, en sindsdien worstelt ze een beetje met haar eigen sterfelijkheid. Dat beetje kan je overigens ook weglaten. Drones, hopeloze uitroepen, en slepende drums. Doodenge muziek, waarin de angst van de artiest (helaas) aanstekelijk werkt.

5. (-) Lauryn Hill - Black Rage (Sketch) (track)
Natuurlijk is het tof dat Lauryn Hill eindelijk weer echt een fantastisch nummer heeft uitgebracht. De reden erachter, en de tekst van het nummer is echt een stuk minder fantastisch. Met de oplaaiende protesten in Ferguson is weer pijnlijk duidelijk geworden dat er nog steeds enorme raciale problemen zijn in Amerika, en er onder verschillende ogenschijnlijk willekeurige acties en beslissingen van mensen en overheden racistische uitgangspunten verscholen zitten. Iets wat overigens niet alleen in Amerika zo is, maar net zo goed hier in Nederland. Elke keer als zoiets weer gebeurt is het hopen dat er echt iets gaat veranderen, populaire cultuur kan daar in ieder geval een goede aanjager van zijn. Helemaal als het zo sterk gedaan wordt als hier door Hyll, door gebruik te maken een melodie uit de Sound of Music. In het collectieve geheugen gegrift als een feelgoodnummer dat de angst in de filmscene moet verhullen, hier juist een onthullend nummer over wat wel eens verzwegen wordt.

6. (-) Donnie live bij 3voor12 Radio (sessie)
Zelfbenoemd Leipie van het Plein is moeilijk te peilen. Is het een grote sketch van een Amsterdammer die alles op de hak neemt, of is het echt een leipie die door ome Freddie van de Jeugd onder de vleugels is genomen? Bovendien, dacht iedereen bij Watskeburt ook niet dat ze een one-trick pony waren? Wat het ook is, zijn optreden bij Roosmarijn op de radio was er in ieder geval een die je bij blijft.

7. (-) Ty Dolla Sign - Sign Language (mixtape)
Je hebt nog twee dagen tot Encore Festival om de nieuwste mixtape van Ty Dolla Sign te draaien. Ty is een van de veelbelovende rappers die op het festival staan. Vrienden met YG, DJ Mustard, Wiz Khalifa, dus daar kan het alvast niet aan liggen. Aan de gastbijdrages evenmin: o.a. Juicy J, Rich Homie Quan, Rick Ross, DOM Kennedy, French Montana doen een moppie mee. En alvast voor de jaarlijstjes: Stretch it Out is de liefste/smerigste tune van het jaar.

8. (-) Skream - Let It Go (track)
Een poosje terug maakte Skream met veel bombarie bekend dat dubstep dood was, en dat hij zich ging richten op disco. Met Let It Go gaat hij weer een nieuwe richting in. Nou ja, nieuw. Sommigen vergelijken het met James Holdens laatste plaat, maar het lijkt toch vooral alsof hij goed geluisterd heeft naar Bodzin en Romboy’s Phobos. Leuk, maar zijn we onderhand niet al een klein beetje klaar met die slepende synthesizers en broeierige hooks?

9. (-) XL Recordings - Pay Close Attention (album)
XL bestaat 25 jaar, en dat moet gevierd. De verjaardagscompilatie laat zien wat voor scherpe veelzijdige neus voor goede muziek het label heeft. Prodigy, Roy Davis Jr, Basement Jaxx, Dizzee Rascal, Jamie XX, SBTRKT, Gil Scott-Heron, Radiohead, Tyler, The Creator, King Krule, Adele, Vampire Weekend, en nog veel meer.

10. (-) Dark Sky – Imagin (album)
Op Lowlands maakte Engels gezelschap Dark Sky hun live debuut, en tekende daarmee voor de allergrootste tegenvaller van het festival. Laptops vielen uit, stroomstoringen, werkelijk alles ging mis. Een ietwat valse start dus. Gelukkig is daar ook nog een album, waarop het allemaal wel goed gaat. Ingehouden elektronica, richting triphop zelfs soms. De echte dansbeat lijkt constant op de loer te liggen, maar doordat dat almaar uitgesteld wordt, kruipt hij langzaam onder je huid.

11. (-) James Blake - 200 Press (track)
Rond het verschijnen van zijn laatste album kreeg James Blake ruzie met zijn platenlabel. Zij dwongen hem voor de release al een hoop tracks uit te brengen als teasers, en eisden vervolgens meer tracks zodat er nog een bonusalbum gemaakt kon worden. Als reactie richtte hij zijn eigen label op, 1-800-Dinosaur, waarop hij alle vrijheid heeft. Die vrijheid gebruikt hij, wordt duidelijk met 200 press. Een sample uit deze track wordt zo vertraagd dat hij opeens freaky wordt. Op vol volume wordt pas echt duidelijk hoe slim Blake ruimte in de productie heeft aangebracht zodat het aardig wat club-potentie heeft.

12. (-) Sväva - Halcyon Days (track)
De halcyon is niet alleen een ijsvogel, hij komt ook nogal eens terug in de muziek. Er is natuurlijk die fantastische track van Orbital, Blaudzun heeft op zijn laatste album een track naar genoemd, Deerhunter heeft het album Halcyon Digest, Jon Hopkins maakte er een track over, en Ellie Goulding zelfs een heel album. Nu doet het het Friese Sväva ook een duit in het zakje met een mooie dreampoptrack, inclusief millitaire roffels, XX-gitaren en ijzige zang.