Het is wat gechargeerd maar het werk van Johannes ‘Blaudzun’ Sigmond is van een pompeusheid die, het is al vaak gezegd, vergelijkbaar is met Arcade Fire ten tijde van Funeral. Heavy Flowers betekende zijn definitieve doorbraak en bracht hem, naast bergen lof en een 3voor12 Award, een zegetocht die begon in een uitverkocht Tivoli Oudegracht, hem langs diverse tv-programma’s en volle festivalweides leidde (o.a Pinkpop en Lowlands) en ook nog een Amerikaanse platendeal opleverde. Boven zijn producties hangt het vervelende predicaat van ‘on-Nederlands indrukwekkend’. Laten we dat maar eens omdraaien; ook de producties op Promises Of No Man’s Land zijn van een Nederlandse indrukwekkendheid.
3voor12 bespreekt Award-genomineerde: Blaudzun
Blaudzun is de belofte allang voorbij
Kort nadat de Nederlandse sporters in Sotsji op de tonen van zijn single Promises Of No Man’s Land het hoogste eremetaal toebedeeld kregen, het moment dat ook zijn vorige album Heavy Flowers richting de goudstatus koerst, brengt Blaudzun zijn vierde langspeler uit. Een plaat, zo lijkt het, over grote hoofdbrekens des levens; machtsmisbruik, vervreemding, de nijpende noodzaak om te vluchten. Op de hoes staat een naakt, weerloos meisje uit voormalig Tsjecho-Slowakije dat in 1978 werd gefotografeerd door fabrieksarbeider Jan Saudek. Je zou haast denken dat het hier om een alomvattend plan gaat, want alles aan Blaudzun is groots. Zo ook zijn vierde studioalbum. Promises Of No Man’s Land is genomineerd voor een 3voor12 Award.
"You Euphoria/Where did you go?/Don’t ever give op on me", luidt de eerste regel van het mooi slepende openingsnummer Euphoria. Die euforie zal tijdens de uitverkochte clubtour hoe dan ook weer alomtegenwoordig zijn. Want hoewel Promises Of No Man’s Land geen lichte kost bevat, levert de Utrechter een plaat die live ongetwijfeld weer tot nieuwe, collectieve hoogtepunten gaat leiden. Toch zingt hij later in diezelfde openingstrack; "She’s the liquor that could kill." Heeft hij het over keerzijde van succes? Is het te verslavend? Of is het, algemener, een rusteloze behoefte aan steeds moeilijker vindbare geluksimpulsen die hij bezingt? The Promises Of No Man’s Land misschien? Zelf onthoudt Blaudzun zich in ieder geval van concrete duiding van zijn nummers, de muziek moet voor zichzelf spreken, vindt hij. Wat hij er wel over loslaat; "Promises Of No Man's Land is geen conceptalbum met één bepaald thema, eerder een verknipt drieluik waarin op de vlucht geslagen personages, eenzaamheid en bedrog een belangrijke rol spelen.” De eerste single schreef hij naar aanleiding van de mishandeling van een vriendin door haar partner. De bijbehorende clip, gesitueerd in het Thaise Pattaya, lijkt dan weer kritiek op de machtsverhoudingen in de seksindustrie te leveren. Een industrie vol loze beloften.
Stuwend, zo kan je deze plaat kernachtig samenvatten. Het merendeel van de nieuwe liedjes beweegt zich als een opwaartse spiraal die veelal tot megalomane geluidserupties leidt. Dit werkt heel goed op de titeltrack, die de perfecte eerste single blijkt, en de daaropvolgende liedjes Too Many Hopes For July en Hollow People. Het zijn stuk voor stuk nummers die de potentie hebben om als uitsmijter voor de aankomende livesets te dienen. In Wasteland en Streets of Babylon ligt deze werkwijze dan weer te zwaar op de maag. Any Cold Wind (Sweet Selene) is daarom, als lieflijk aandoend nummer, een welkome afwisseling. Dit geldt zeker voor Ocean Floor (From All The Stars), een wals die door de toevoeging van een accordeon op een prettige manier nostalgisch is. “I’m so tired of walking on bended knees”, zingt een getergde Sigmond.
Nee, voor subtiliteit hoef je niet bij Blaudzun aan te kloppen. En daarom gaat hij met zijn vierde langspeler ongetwijfeld opnieuw op zegetocht. Wat Promises Of No Man’s Land vooral bewijst; Blaudzun is de belofte allang voorbij.
Promises Of No Man’s Land verschijnt bij V2.