In een zaal van ongeveer tweemaal de grootte van de grote Melkwegzaal vlamt de band vanaf de eerste seconde met de gloednieuwe track 99 Revolutions, waar de komende tour ook naar vernoemd is. De rockposes zijn al voor het einde van het nummer niet meer op twee handen te tellen en bij het tweede nummer word al gelijk een jonge bezoeker het podium opgehaald om een stukje mee te zingen en te stagediven. Nee, Green Day laat er geen gras over groeien. Billie Joe heeft het duidelijk gemist om op het podium te staan. Met onvermoeibaar enthousiasme raast hij door de twee uur durende set, die grotendeels rust op de succesalbums Dookie en American Idiot, maar waarin ook zeven nummers van het nieuwe drieluik voorbijkomen.

Maar eigenlijk voelt de muziek meer aan als een excuus om te kunnen optreden, want dat is waar de band zichtbaar van staat te genieten. Punk is het al lang niet meer te noemen, Green Day gaat juist voor het grote gebaar. Het publiek eet al op voorhand uit hun handen, wat mogelijkheden geeft tot het extra vermaak waar de band zijn identiteit tegenwoordig aan ontleent. Verkleedpartijen, een supersoaker, een doventolk die een nummer live vertolkt, een wc-papierkanon, een fan die mag meezingen, een T-shirtkakon, het zit er allemaal in en is eigenlijk waar de show echt om draait. Daar passen stukken van Sweet Child O' Mine, Hey Jude, Highway To Hell en Shout van The Isley Brothers dan ook prima tussen. Niets nieuws onder de zon dus, maar opnieuw de set die Green Day de afgelopen paar jaar tot in de puntjes heeft uitgewerkt. Waarom zou je die ook veranderen als het publiek nog steeds zo enthousiast reageert? Het is gewoon weer een gezellige avond met de vrienden van Green Day, zoals we dat ongetwijfeld ook gaan krijgen op Pinkpop deze zomer.