Met enkel een stilstaande keyboardspeler aan zijn zijde als begeleiding houdt Omar Souleyman het op het podium uiterst minimalistisch. Geen grote gebaren, enkel een rustige wandeling van links naar rechts over het pudium, wat geklap en zijn signature move: de lang uitgesponnen aanmoedigende schreeuw 'Ooooooolaaaaaaaah'. Omar moet het van de bezwerende kracht van zijn repetitieve nummers hebben.

Die nummers bestaan eigenlijk allemaal uit een arabisch ritme uit de drumcomputer, met daaroverheen wat via keyboard gespeelde sitar- en schalmei-stukken. En natuurlijk Omars onnavolgbare Arabische zang. Wat maakt hem dan zo bijzonder? De tegenstelling tussen het compleet stoïcijnse uiterlijk van het optreden en de feestmuziek die hij maakt werkt op de een of andere manier enorm aanstekelijk. Doordat hij het zelf volledig niet doet, geeft hij het feest aan het publiek, dat maar al te gretig losgaat.

Ditmaal dus in de gigantische Gashouder. Die blijkt hij aan te kunnen, maar zo'n allesvernietigend optreden als twee jaar geleden op Lowlands is het hier zeker niet. Waar hij die kleine tent volledig op zijn kop zette, lukt hem dat hier op een relatief vroeg tijdstip in de programmering niet. Geen legendarisch optreden, wel een geslaagd feest van een enorm boeiend artiest.