1. Chic – Everybody Dance (1978)
Het schijnt de allereerste song te zijn die Nile Rodgers ooit voor Chic schreef, en alleen al vanuit historisch besef beginnen ze ook nu nog iedere set met het liedje. De boodschap is in ieder geval duidelijk: Nile Rodgers is hier om je voetjes van de vloer te vegen met zijn superfunky gitaarchops, met een direct herkenbare gesyncopeerde stijl. Hij speelt vrijwel geen losse noten, maar voornamelijk jazzy R&B-akkoorden en "ghost notes": de klank die je krijgt als je je gitaar aanslaat terwijl je de snaren afdekt.

Nadat ze een concert zag van Chic, vroeg Diana Ross meteen aan Nile Rodgers en Bernard Edwards (laten we hem sowieso niet vergeten: de bassist van Chic die vele van de platen produceerde als partner in crime van Nile Rodgers, hij is plots overleden in 1996) haar comeback in 1980 te orkestreren. En óf dat lukte: haar album Diana zat volgepakt met hits, en vooral opener I'm Coming Out sprong eruit. Rodgers kreeg het idee voor het nummer toen hij een drankje dronk in de gaybar GG Barnum Room in New York. Waarom hij daar rondhing? De gay clubs aldaar hadden de beste underground muziek, zei Rodgers later in een interview, hij ging er graag naartoe om "the next big thing" te ontdekken. En wat zag hij daar? Drie drag queens gekleed als Diana Ross. Vervolgens stelde hij zich voor hoe Ross zelf uit de kast zou komen. Diana Ross zelf was overigens niet op de hoogte van die lading toen ze het liedje inzong.

Nile Rodgers en Bernard Edwards werden al gauw na hun eerste eigen hits gevraagd om andermans platen te produceren. Zo ook die van hun labelcollegae The Rolling Stones. Ze zeiden beleefd nee, en kozen in plaats daarvan voor de nog upcoming groep Sister Sledge - bestaande uit vier gezusters. Geen slechte keuze, in zijn boek Le Freak schrijft Nile Rodgers ook jaren later nog dat, van alle albums die hij produceerde, We Are Family de aller-aller-beste was. We Are Family is in ieder geval een HIT, net als He's The Greatest Dancer, Lost In Music en Thinking Of You.

Fun fact: aanvankelijk wilde Rodgers Like A Virgin (het nummer) niet op Like A Virgin (de plaat) aangezien hij Like A Virgin (de zin) geen fantastische "all-time catch phrase" vond. Ook Madonna vond de demo "stupid and retarded" klinken, zo staat te lezen in het boek The Billboard Book of Number One Albums. Gelukkig besloten ze anders: het album werd haar eerste nummer 1-plaat én het nummer was meteen haar eerste nummer 1-hit in de Billboard Hot 100.

Inmiddels wordt het al bijna saai, hè? Veel van wat Rodgers begin jaren 80 aanraakte, werd spontaan goud. Zo ook het album Let's Dance van David Bowie. Geen album van de kameleontische zanger verkocht zo goed als zijn vijftiende, een uitstapje naar de disco met Rodgers achter de knoppen, curieus links en rechts gepande slaggitaartjes en een bijzondere spot voor Stevie Ray Vaughan, toen nog opkomend talent.

Nog één Chic-single dan, hun grootste hit, die ook in Nederland op de tweede plek van de hitlijsten terecht kwam. Aanvankelijk was de tekst van het refrein "Aaaah, fuck off!", geboren uit een gefrustreerde jam omdat Rodgers en Edwards een club niet werden binnengelaten. En dat terwijl ze in diezelfde club waren uitgenodigd als special guests om op te treden met Grace Jones. Le Freak was een geweldig liedje, realiseerden ze zich, maar een krachtterm als "fuck off" zou gegarandeerd niet op de radio worden gedraaid. "Freak out!" Et voilà, zo werd Le Freak geboren.

Toen Rodgers op een avond in New York de baslijn uit Good Times terughoorde in een vroege versie van Rapper's Delight, was hij laaiend én dreigde hij met een rechtzaak tegen The Sugarhill Gang. Uiteindelijk werden Rodgers en Edwards toegevoegd als auteurs van de track, en dat zal geen windeieren hebben gelegd. Hiphop in de hitlijsten was echt niet nieuw in 1979, maar volgens velen was Rapper's Delight toch echt hét nummer dat hiphop populair maakte in zowel de VS als daarbuiten. In Nederland werd het zelfs een nummer 1-hit. Live speelt hij de track nooit helemaal, maar hij flirt wel degelijk graag met de tekst.

Zo'n dertig jaar na zijn hoogtijdagen is Nile Rodgers plotsklaps terug. Natuurlijk, hij is altijd blijven touren en spelen, maar dankzij twee robots uit Frankrijk staat hij weer als headliner op de zomerfestivals: Daft Punk. Precies dat simpele slagje van Rodgers maakte Get Lucky zo funky, en het droeg er ongetwijfeld aan bij dat geen nummer in één dag zoveel Spotify-streams kreeg als Get Lucky. Zelf doet Rodgers wat laconiek over de track - "ik bedoel: het is mijn twintigste nummer-1-plaat" - maar het is wél een big deal en misschien wel de best verkochte plaat van het jaar. Rodgers heeft beloofd om Get Lucky nog niet zonder Daft Punk te spelen, maar eerlijk is eerlijk: we gaan het allemaal meeblèren tijdens het encore op Into The Great Wide Open. Zoals dat ook al op Glastonbury gebeurde.