#BKS13: Mozes & The Firstborn is in overdrive het best

Eindhovenaren houden zich soms onnodig in

Tekst: Clemens Lambermont, Foto's: Renee van der Hoff ,

Zodra de eerste drums en powerchords klinken lijkt het alsof Mozes And The Firstborn hun volgelingen aan het oproepen zijn, zoveel mensen stromen er naar Stage 2. Misschien ook niet vreemd als je bedenkt hoe populair de band in korte tijd is geworden. Van Hollandse Nieuwe naar 3FM Serious Talent, tot de festivalact van nu. Vandaag mochten ze op Stage 2 bewijzen dat ze klaar zijn om te promoveren naar de eredivisie van de Nederlandse rock.

CONCERT:
Mozes And The Firstborn, Best Kept Secret, Stage 2, zaterdag 22 juni 2013
 
MUZIEK:
Mozes & The Firstborn heeft een typische Amerikaanse sound met veel 70’s hard-rock invloeden. Af en toe zit er zelfs een vleugje punk doorheen, bij het laatste nummer Wannabe bijvoorbeeld. Maar over het algemeen komt de band behoorlijk in de buurt van bands als Black Rebel Motorcycle Club en de The Black Angels, een band die hier later nog op het programma staat.
 
PLUS:
Recht toe, recht aan rocknummers door de tent slingeren; daar blinkt deze band in uit. Maar waar de band echt punten scoort is op de momenten dat het tempo omhoog wordt gegooid en de distortion net iets harder wordt gezet. Op deze momenten gaan ze pas echt los. De akoestische momenten zijn catchy en doen het goed als meezinger, maar de band is het gaafst als ze als debielen op hun instrumenten rammen. Qua zang valt vooral de lekker rauw uitgevoerde versie van I Got Skills op.  Netjes voor het eind bewaard en eindelijk gooit frontman Melle Dielesen zijn keel open…
 
MIN:
… en dat zoiets nou juist pas op het laatst gebeurt is jammer. Waarom nu pas, bij dit nummer? Goed, het is hun grootste hit, maar de vorige nummers hadden best met dezelfde overtuiging gebracht mogen worden. Ook het einde valt tegen. De band lijkt vaak toe te werken naar een climax waarvan je niet vreemd zou opkijken als er een gitaar zou sneuvelen. Zeker als voor het laatste nummer wordt aangekondigd dat “ze van de organisatie te horen kregen dat alles kapot mag”, dan schept dat verwachtingen voor een epische finale. Maar na een paar minuten spelen, houden ze het met een dankjewel en een buiging voor gezien.
 
CONCLUSIE:
Het einde had wat best wat creatiever en uitgebreider gemogen. De band laat namelijk vooral met hun harde nummers zien dat ze een entertainende live-act kunnen zijn. Het is dan ook maar te hopen dat ze bij een eventueel tweede album voor hun hardere, rauwere kant kiezen. Want dat levert voor deze band de beste songs en de beste concerten op.
 
CIJFER
6,5