#BKS13: Ongeïnspireerd Braids laat het liggen

Canadezen helpen hun sterke repertoire om zeep

Juliën L'Ortye ,

Ruim vijfendertig minuten duurt het voordat Raphaelle Standell-Preston haar eerste woorden uitspreekt. De Braids-zangeres staat het hele optreden lang wat stoïcijns aan enkele knoppen te draaien, terwijl haar schelle zang al dan niet vervormd door Stage 3 schalt. We zien hier en daar enkele heupwiegende mensen, soms wat hoofden op en neer bewegen, maar dansen? Nee, zover krijgen ze het publiek niet.

CONCERT:
Braids, Best Kept Secret, Stage 3, zaterdag 22 juni 2013

MUZIEK:
Zou het een bewuste keuze met betrekking tot hun muziek zijn geweest, de keuze voor de bandnaam Braids? Voor degenen wiens Engels niet optimaal is: het betekent ‘vlechten’. En dat is precies wat dit driekoppige gezelschap uit het Canadese Calgary doet, allerlei geluiden door elkaar vlechten tot een even dromerig als kunstig geheel, dat ergens het midden houdt tussen elektronische dreampop en lichte artrock. Later dit jaar verschijnt Flourish // Perish, het tweede album van de Canadezen.

PLUS:
In tegenstelling tot de andere tent is het geluid in Stage 3 doorgaans wel goed te pruimen. Een geluk voor het drietal, dat mede daardoor de vele lagen in de muziek goed over weet te laten komen. Standell-Preston beschikt over een sterke, indringende stem, die gelukkig niet enorm voorin de geluidsmix zit. Drummer Austin Tufts ontpopt zich naarmate het optreden vordert tot de stuwende kracht van de drie en is de enige op het podium die echt iets uitstraalt.

MIN:
Als er een ding kraakhelder wordt gedurende de set van het drietal, is het wel dat dit soort muziek vele malen beter tot zijn recht komt tussen vier muren. Het is geen regelrechte clubmuziek, maar je hebt continu het gevoel dat er uitstekend op te bewegen valt. Dat niemand dat doet, heeft Braids volledig aan zichzelf te danken. Standell-Preston staat er het overgrote deel van het optreden als een zoutzak bij en dat is bij haar collega Taylor Smith niet veel anders. Heel even springt er iemand naar voren om een dansje te wagen, maar ook dat is maar van korte duur. Het optreden ontbeert dan ook een echte climax, ieder nummer eindigt op dezelfde vlakke manier als het begonnen is, waardoor het publiek geen moment echt de kans krijgt om los te komen.

CONCLUSIE:
Braids levert weer eens het perfecte voorbeeld voor hoe je met goed tot erg goed materiaal op zak toch een zouteloze show kan geven. En daar is met de beste wil van de wereld geen excuus voor te bedenken, hoewel we dat gezien de muzikale kwaliteit van de band graag anders hadden gezien.

CIJFER:
4,5