CONCERT:
Portishead, Best Kept Secret, stage 2, zondag 23 juni 2013

MUZIEK:
Debuutalbum Dummy uit 1994 wordt nog wel eens weg gezet als koffietafelalbum. Maar wie hier serieus feelgood achtergrondmuziek in hoort, heeft niet geluisterd. In die eerste plaat al zit de onwaarschijnlijk grote smart van zangeres Beth Gibbons, die draaglijk blijft omdat ie nergens gespecificeerd wordt. De trage hiphopbeats met het gitaargeluid dat we kennen uit 70s western films was volstrekt uniek en klinkt nog altijd urgent. Het titelloze tweede album was nog wat wranger, het derde album Third, dat elf jaar op zich liet wachten, bood een mix van die twee en was tegelijk helemaal nieuw. Daarna werd het stil, doodstil. Een nieuw album is nog niet eens aangekondigd.

PLUS:
Portishead speelt exact wat je kent van de cd's. Exact, tot op de noot. Dat neemt niet weg dat de band je voortdurend overdondert. In elk nummer. Na een lang instrumentaal intro bijvoorbeeld snijdt de eerste zin van Beth Gibbons dwars door de ziel. Bij klassieker Glorybox - je hebt hem minstens veertig keer gehoord - komen de net wat intensere beats aan het eind dubbel zo hard binnen. Machine Gun - het hardste nummer dat Portishead ooit maakte, is een fysieke aanslag met zijn steeds verder aangedraaide overstuurde drums. Hoe goed je installatie thuis ook is, het zal nooit zo aankomen als hier. Publieksfavoriet Roads laat geen luisteraar onberoerd. Hoe Beth Gibbons met een van pijn vertrokken gezicht, gebogen over de microfoon alsof ze nog net niet breekt (uitvergroot op het grote scherm) zingt: 'from this moment, how can it feel this wrong'. Hier wordt met klinische afstandelijkheid een emotioneel krachtenveld gemaakt dat zijn weerga niet kent. Een onmogelijke combinatie, en juist daardoor zo indrukwekkend. Slotnummer We Carry On is een krautrocktrip die live dubbel en dwars over de studioversie heen gaat, hard en freaky. Het geluid is inderdaad kraakhelder. Gitarist Adrian Utley heeft de gave exact te spelen wat hij moet spelen. Clive Deamer - hij was ook als tweede drummer mee op tour met Radiohead - speelt als een machine. En dan zijn er ook nog een paar anonieme bandleden, die geheel in dienst van het geluid spelen.

MIN:

CONCLUSIE:
Geen nieuw werk. Geen noot. Portishead is zuinig op zichzelf, en dat is gezien de perfectie van deze set best te begrijpen. Wat ga je hier aan toevoegen? Maar mochten we ooit als mensheid een concert in een capsule van roestvrij staal willen bewaren voor de eeuwigheid, laat het dan deze zijn. Zo goed gespeeld, zo intens gezongen, zulk immens songmateriaal. Totale perfectie.

CIJFER:
10