Er hangt een zweem van liefde op het terrein voor de Stage 1 op Best Kept Secret. Damien Rice heeft net zijn laatste noot gezongen en ging nog even het publiek in. Wat hij daarna achterlaat is een grote groep die in een gelukzalige trance nog even moet bijkomen. Onder een bijna volle maan hebben meer mensen hetzelfde idee gekregen: samen zitten aan het water en hardop mijmeren. Geen woord wordt gewisseld, een knikje is voldoende.

Rond de toren bij de 3FM-studio gaat iedereen zijn eigen weg. Op naar Stage 3 voor het laatste restje Thomas Azier. Maar nog meer trekken mensen richting de bossen aan de andere kant. Dikke lampen tekenen langwerpige schaduwen over bomen en gras. De opgeknoopte schommels zijn bezet met festivalgangers die het even rustig aan willen doen en zich spoedig richting campingtent zullen begeven. Verdwaalde neonverlichting en mensenmassa's. Wil je gek doen? Stage 4, place to be. Daar kun je hakken op gabber. Gewoon omdat het kan.

Dat is de ongedwongenheid die vanaf de eerste dag al heerst op Best Kept Secret. De Brabantse gemoedelijkheid is 's nachts het meest voelbaar en het voelt alsof BKS al sinds jaar en dag wordt georganiseerd. En die vermaledijde regen? Die is alweer een tijdje niet gevallen en al deed hij dat wel, dan sprong iedereen er met de kaplaarzen vol in.