Er zijn mensen die popmuziek te voorspelbaar vinden. Die zuchten bij ieder liedje dat couplet-refrein-couplet-brug-refrein aan ze voorbij kabbelt, die grommen als ze hun lievelingsband de derde keer de setlist op dezelfde manier zien spelen. Voor hen is White Denim een verademing. Even kennismaken: White Denim zijn vier gasten uit Texas die al jaren bekend staan om hun geduchte livereputatie. Ze werden onlangs op sleeptouw genomen door Wilco (frontman Jeff Tweedy produceerde op Corsicana Lemonade zelfs twee tracks) en touren as we speak met The Flaming Lips en Tame Impala. Hun eerste platen waren jazzy en fuzzy freakouts die klonken alsof ze in brandend hete garages waren opgenomen: vaak ondoorgrondelijk en geen touw aan vast te knopen, maar verrekte spannend. Dat veranderde met D, dat een gefocuster maar ook wat saaier geluid liet horen. En op hun vijfde langspeler, Corsicana Lemonade, lijken ze eindelijk een balans te hebben gevonden tussen gestoorde, virtuoze wendingen, puur spelplezier én refreintjes die je ook achter het stuur mee kunt zingen terwijl je over de Texaanse snelwegen cruist.

Neem het door Tweedy geproduceerde Pretty Green, de eerste single van de band. Voor zover ze aan singles doen, dan. Het is een soort southern boogie-liedje met vrij traditioneel rondstuiterend gitaartje, dat gewoon heel lekker wegrolt maar uiteindelijk tóch eventjes ontspoort in een prettige jam. Neem Cheer Up, een ouderwetse R&B-kneiter die een galmend outro meekrijgt. Luister die ophitsende opener At Night In Dreams, waarmee ze een stel dampend hete Thin Lizzy-esque riffs opdienen. De titeltrack die af en toe verraderlijk doorgroovet op een exotisch 7/8-ritme. En die ontroerende slotsong A Place to Start, bijna een zoetgevooisd liefdesliedje.

Daarmee duikt White Denim veel verder de southern rock 'n roll in dan The Black Keys en Kings of Leon in hun begindagen. Waar die laatsten hoogstens een ZZ Top-citaat konden geven, flirt White Denim met haar geschiedenis zoals The Allman Brothers dat deden: met in de blues getrokken jams, af en toe bijzonder jazzy uitstapjes en af en toe een duik de progrock in.

Elk moment hoor je een ongekende lol, muzikale grapjes (in Come Back wordt zelfs even een knipoog gemaakt naar Fame van Bowie), classic rock-riffjes die in een nieuwe context worden geplaatst en een speelsheid waarmee ze van coupletten naar refreinen rollen, en hup weer door naar ziedende gitaarthema's. En het knappe: je hoort de lol, maar nergens wordt het een melige pastiche.

Er staan een paar prachtige refreintjes op het vijfde album van White Denim, maar uiteindelijk ligt hun kracht in het gemak waarmee ze de teugels van de geijkte structuren laten vieren. White Denim is een heerlijk huwelijk tussen southern rock 'n roll, indieschmindie popmuziek én experiment. En Corsicana Lemonade is een viering van die onvoorspelbaarheid en spanning zoals maar weinigen het in de vingers hebben.