Het succes van de vier indie folkrockers uit Montreal komt niet uit het niets. Met eerste single en albumopener Full Circle hadden ze in 2012 al een hitje en ze tourden met geestverwante, maar veel grotere acts als Mumford & Sons, Patrick Watson en - recent - als opener van de Noord-Amerikaanse tour van Of Monsters And Men. Tel daar gerust festivalshows op SXSW, Canadian Music Week, Glastonbury, Reading en Lollapalooza bij op. Het debuutalbum verscheen vorig jaar in Canada en vervolgens in de VS, de UK en de rest van Europa. Niet gek voor een stel mid-twintigers die pas sinds medio 2010 bijeen zijn. Oh en sterkste wapen Full Circle haalde deze maand de trailer van de populaire game Assassin's Creed Black Flag. Concluderen dat 'het lekker gaat' mag een understatement heten.

Volgens critici draperen ze een vleugje Radiohead-gekte en sfeer over die harmonieën. Dat geldt zeker voor Give Up, maar de vergelijkingen met folkies Fleet Foxes snijden meer hout. Ze laten de stemmen net zo meeslepend de hoogte in schieten als de jongens van Local Natives, houden evenzeer van een drupje pathos. Gezien de opzwepende ritmiek achter die schone folksongs en het veelvuldige wisselen van instrumenten, doet Half Moon Run sowieso meer denken aan de groep uit L.A. dan aan Fleet Foxes. De meerstemmigheid is ook bij Half Moon Run een voornaam wapen. Devon Portielje, Dylan Phillips, Conner Molander en nieuwkomer Isaac Symonds nemen allemaal vocalen voor hun rekening en hun stemmen kleuren mooi samen.

Luister maar naar tweede single Call Me In The Afternoon, waar die stemmen en dat swingende ritme je net zo onverbiddelijk meevoeren als Local Natives' Sun Hands. Het sterke, catchy She Wants To Know met wavey gitaartje en noisy slotstuk zou zomaar de volgende single kunnen worden. Het kan ook nog meeslepeder en tranentrekkender, zo laten de Canadezen in ballade Need It horen. In Unofferable wordt de melancholie nog verdiept door de mondharmonica. En toch sluimert er een rauwe gitaar op de achtergrond. Het is dergelijke veelzijdigheid (of tweeslachtigheid) die de songs interessant houdt.

De albumtitel komt terug in het fraaie, verstilde Fire Escape:
hey dark eyes
rest with me a while as i drift closer to sleep
but still cannot
still cannot find no peace

Een tekst zoals de meeste op dit album; die enerzijds voor iedereen te begrijpen is, maar waar onder de oppervlakte meestal meer aan de hand is. Het album eindigt vervolgens met dankzij het (drumcomputer-) ritme en lichtvoetige toetsenloopje veel vlottere 21 Gun Salute. Slim einde van een knap opgebouwd album, zeker voor een debuut.

Dark Eyes van Half Moon Run is in Europa uit op Universal Music en Album van de Week bij 3voor12. Eind oktober komen de Canadezen naar de Melkweg, maar de show in de oude zaal is al even uitverkocht. Nieuwe realiteit voor het Canadese kwartet en voor de gelukkigen een mooie kans om ze nog in een echte popzaal aan het werk te zien.