Wat Voorn in al die jaren ook geleerd heeft, is hoe een set zorgvuldig op te bouwen. Dat begint vrij minimaal en elk kwartier lijken het aantal bpm, de intensiteit en de beleving in het publiek toe te nemen. Het poncho-gehalte mag dan rap stijgen, de sfeer doet dat evenredig. Een set van Voorn is nooit zonder gedachte of plat en biedt zelden écht stampwerk, maar gaandeweg bouwt de man wel naar een dergelijke impact toe. Eerst wat knetterende elektronica, dan een zwaar toetsenloopje en een ratelend getik van droge knallen, alsof een tennisballenkanon in een poef vuurt. Dan komen bijna achteloos de kale bassen, nog wat gortdroger, om het af te maken.

De set wordt steeds melodieuzer en daarmee meeslepender en culminerend in een heftige finale, hoewel je toch het gevoel houdt dat de handrem er nog een beetje op zit. Die handrem, dat nét niet geven en je publiek tot het uiterste uitdagen; daar zit ook de kracht van zijn set. De schaarste maakt de climaxen des te groter. Het is zoeken naar een minpunt, maar we komen niet verder dan een stage manager die een kwartier van tevoren al aangeeft dat je nog maar 10 minuten hebt… Daar blijkt echter een goede reden voor, want na de voortijdige stop - terwijl de beats van Carl Cox en Adam Beyer door de bomen wapperen, begint Voorn nog aan een toegift. Bij het vuurwerk zet hij een melodieuze laatste track en zijn zonnebril op, om dan koeltjes af te ronden, iedereen achterlatend met dat brandende gevoel: waar is de after en hoe - bij de baard van de profeet - komen we daar?

Voorn is een grote vis, die vanavond bewijst op de juiste plek te staan. Het festival betoont met deze slotspot eer aan de rijzende status van de producer/dj. Volgend jaar is het tiende jaar van Joris Voorn op Awakenings: dat moet een mooi feestje op kunnen leveren.