Aftrappen. Iemand moet het doen. Zaterdag is die onzalige taak weggelegd voor Blondes, een stoïcijns technoduo uit Brooklyn dat de Pitch-zaterdag in het Transformatorhuis mag openen. Voor tien man en een nieuwsgierige muziekjournalist. Maar dat de zaal nog angstig leeg is, deert Zach Steinman en Sam Haar (allebei niet blond maar bruin) helemaal niet. Die zitten toch in hun eigen techno-universum, waar de wetten van de popmuziek niet gelden. Of zijn opgerekt. De nummers van het naamloze debuutalbum klokken veelal boven de tien minuten, op het podium zelfs nog meer. Hun vloeiende, instrumentale en ruimtelijke techno is niet van het grote gebaar en al helemaal niet van de snelle fix. Geen aanzwellende drumrolls, geen gillende vocalen en al helemaal geen contact met het publiek. Dat laatste is jammer, maar wie zijn ogen sluit, raakt al snel in de mentale trip waar deze Amerikanen zelf al jaren zitten. Tegen het einde is de zaal alsnog aardig volgelopen en krijgt Blondes het applaus dat ze verdienen. Vraag blijft hoe dit optreden had uitgepakt in volgepakte clubs als Trouw of Studio 80, op een tijdstip ergens ver na middernacht.

Dat is het voorlopig nog lang niet. En in de oogverblindend witte tent van Bacardi wordt het nimmer nacht, zoveel licht is daar opgehangen. De nieuwe sponsor nam veel geld mee, maar vergat te informeren naar de huisstijl van het festial. Waardoor het "150-podium", meer weg heeft van een mini-Sensation White (inclusief schaarsgeklede danseressen) dan een underground club in Los Angeles. The Gaslamp Killer en Nosaj Thing knipperden dan ook ongetwijfeld met hun ogen toen ze zagen waar ze moesten optreden.

Van de weeromstuit besluit Jason Chung (aka Nosaj Thing) dan ook zijn zonnebril op te houden tijdens zijn optreden. Het is desondanks een prettig weerzien met de in LA wonende beatmaker-met-Koreaans-bloed. Naast materiaal van zijn drie jaar geleden verschenen debuutalbum Drift speelt hij veel nieuw spul, waarbij opvallend veel ruimte is voor vocalen. Waarschijnlijk smaakte de remix die hij vorig jaar deed voor The XX (I Am Yours Tonight, die ook voorbijkomt) naar meer. Het past prima bij de melancholieke, slepende glitchy beats van Nosaj Thing, die heel fysiek live speelt. Iedere draai aan een knop, iedere schuif die een duw krijgt is terug te zien in de motoriek van de kleine Amerikaan.

Het ligt waarschijnlijk aan het kraanwater langs de westkust want ook stadsgenoten The Gaslamp Killer en Shlohmo kunnen niet stilzitten op hun eigen beats. Gaslamp ontpopt zich na gisteren ook vanavond als gelegenheids-mc en grijpt op menig Pitch/podium even naar de microfoon. “Some brand new LA shit!” roept hij, als de curieus uitgedoste Henry Laufer alias Shlohmo amper drie nummers onderweg is. De piepjonge producer (amper 21) draagt een domineesoverhemd en een zwart vissershoedje met daarover een hoodie. Zijn set is een hybride mix van eigen materiaal en soulvolle slow-mo hiphop die hij woord voor woord meezingt, onderwijl als een bezetene luchtdrummend. Gek genoeg speelt hij maar weinig van zijn vorig jaar verschenen (en tamelijk fabuleuze) debuutalbum Bad Vibes. Jammer, want de melancholieke en cinematografische ondertoon van die plaat maakt Shlohmo’s muziek nu juist zo bijzonder.

Shlohmo is een talentvolle smaakmaker maar voorlopig enorm underground. Ieder festival heeft grote namen nodig en naast Die Antwoord en James Holden behoort ook Gui Boratto tot de Pitch-publiekstrekkers. De Braziliaan vindt tegen tienen dan ook een volgepakte Gashouder tegenover zich. De massa heeft wel zin in een portie melodieuze, naar trance riekende techno. Boratto levert glimlachend en kettingrokend de goodies. Hij bouwt zijn anderhalf uur durende set slim op en vergeet niet clubhits No Turning Back en The Drill te spelen. Honderden handen prikken richting de stalen binten terwijl een blauwe uil met bloedrode ogen vanaf het videoscherm tevreden toekijkt.

Maar op een festival waar tientallen artiestennamen op de poster prijken wint de nieuwsgierigheid het uiteindelijk van de comfortzone. Hoe zou het Eindhovense Broke Crew het doen in het Transformatorhuis? Waarom eet de 'jonge hond-dj' Job Jobse chips tijdens het platen draaien? En waarom is Mr. Scruff nog niet begonnen? Die Britse Ninja Tune-veteraan draait niet vaak in Nederland en neemt als een van de weinige dj's uitgebreid de tijd om te soundchecken. Op Scruff’s rider staan behalve twee draaitafels en cd-spelers ook een rotary mixer. Een mengpaneel voor de echte freaks, met louter draaiknoppen in plaats van schuiven. 

Als de onverbiddelijke bewakers tegen middernacht eindelijk een stap opzij doen op de trappen van de Westerunie, staat de bloedverziekend hete zaal al snel ramvol. En dat zal de hele nacht zo blijven. Mr. Scruff is vannacht magistraal. Hij begint met een halfuurtje reggae en dancehall, schakelt dan over op überstoere breaks en botergeile boogie en grijpt later in de nacht naar twintig jaar oude houseklassiekers en vuige acid. Wat een meesterzet van de organisatie om de Britse baardmans vijf uur de tijd te gunnen zijn breedsprakige verhaal te vertellen. Liefde hangt in de lucht, van iedereen op de dansvloer krijg je zonder moeite een glimlach. Zelfs de bewakers laten hun strenge attitude uiteindelijk varen. Wat een fijn slot van een prima Pitch.

Lees op 3voor12 tevens het verslag van de tweede route op de Pitch zaterdag met o.a. Elektro Guzzi en Gold Panda en de routes van vrijdag: deel 1 met The Weeknd en deel 2 met Azari & III.