Anne Soldaat is inderdaad de gitarist van De Beste Singersongwriter van Nederland en de snarenman van Tim Knol. Ook ja. Anne Soldaat is vooraleerst een begenadigd gitarist, die van 1990 tot de split in 2004 het Nederlandse indie-landschap aanvoerde met Daryll-Ann, daarna Do-The-Undo formeerde en in 2009 de eerste plaat onder zijn eigen naam uitbracht. Met In Another Life onderstreepte hij nog maar eens dat Daryll-Ann naast Jelle Paulusma gezegend was met nog een uitstekende songsmid. Waar Paulusma naar Munich Records verhuisde, is Soldaat het Excelsior label - in vele gedaanten - altijd trouw gebleven.

Die honkvastheid is typerend. Als iets goed is, waarom zou je het dan veranderen? Zo was Soldaat terecht zeer te spreken over de Amerikaanse producer van zijn vorige album. En dus tekende Jason Falkner (bekend van werk voor o.a. Beck, Air en Daniel Johnston en bevriend met Soldaat) ook voor de productie van de opvolger en reisde Soldaat in januari naar Los Angeles. Er zijn meer gelijkenissen met de vorige plaat: ook de tweede is een collectie van eerder geschreven nummers. De oudste stamt al uit 2005. Nieuw is dat de Amerikaan en de Nederlander ook samen twee nummers schreven: Ding Ding Sun en Hey Pacifier.

Let me out let me in
I love to love you baby
Love you baby
(uit: Maybe)

Het refrein van de albumopener is exemplarisch voor een goed deel van het album. Niet al te ingewikkelde teksten en melodieën, relatief simpel doch ook helemaal raak. De plaat telt wat up-tempo powerpopsongs, lichtvoetig en poppy, waarbij er op het eerste gehoor niet zoveel aan de hand lijkt, maar die je toch niet loslaten. Ook Flingels Shadow (hintend naar Born To Perform van de vorige plaat), Ding Ding Sun, het John Lennon-achtige Mai Thai en Safe As A Rock, dat bijna hetzelfde loopje als Ding Ding Sun heeft (maar dan zonder die aan het songfestival van 1975 referende titel). Safe As A Rock is een goed voorbeeld, een nummer waarvan de gitaar- met de zanglijnen omhoogschiet en de samenzang en percussie op de achtergrond voor de verslavende dosis zorgen.

Verder telt deze Anne Soldaat vanaf het vierde nummer If (met kerkorgel) opvallend veel rust- en melancholiemomenten. Met On My Way (fijn klein popliedje met zalvende achtergrondzang) en het gevoelige trio Purple Heart, Seeing Sounds en Salted stuurt Soldaat de plaat naar een ingetogen einde. Maar waar deze langspeler in vergelijking tot de eersteling een nummer als Pillow Talk lijkt te ontberen, met de hartverscheurende tweede stem van Christy Hindenlang, is slotnummer Salted een kalme uitschieter van formaat. Het nummer, gecomponeerd voor de voorstelling Zout van Conny Janssen Danst, is het enige dat geheel door Soldaat geschreven, gespeeld en gezongen is. En dat volstaat ruimschoots.

Anne Soldaat is een album dat minder hechte songstructuren herbergt en meer experimenteerdrift, met de geregeld heerlijk jankende gitaar van de hoofdpersoon. Een plaat met nummers waar je wellicht Beach Boys, Beatles, Neil Young of Byrds in hoort, voorbeelden van Soldaat, maar waar je vooral heel veel uitstekende songsmederij van Anne Soldaat in hoort. Wat de plaat verder toont is, wat een goede combinatie de multi-instrumentalisten Falkner en Soldaat (samen speelden ze 95% van het album in) vormen. Zouden ze meer mee moeten doen.

Anne Soldaat is uit op Excelsior Recordings en tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal. Vinyl-liefhebbers hebben nog een reden tot aanschaf: zij krijgen als extraatje het nummer Stop, Stop. Anne Soldaat speelt met zijn band op woensdag 5 september in Bitterzoet, Amsterdam en presenteert het album op vrijdag 7 september op Into The Great Wide Open. Daarna is hij onder meer 20 september te zien in de Catharinakapel Zaal in Harderwijk. De live-band is sterk bezet met Matthijs van Duijvenbode (Tim Knol, Johan), Bram Hakkens (Kyteman, GEM), Jeroen Overman (Tim Knol) en Maurits Westerik (GEM).