CONCERT
DIIV, Le Guess Who?, Ekko, zondag 2 december
MUZIEK
Instrumentaal gerichte droomrock – er wordt wel gezongen, maar vooral live draait alles om de instrumenten – met een jeugdige houding gespeeld. DIIV (spreek uit: Dive) begon als het een soloproject van Zachary Cole Smith, maar hij breidde zijn band al snel uit met drie jeugdvrienden. En het is niet alleen de vriendschap die hen zo goed verbindt, maar naar eigen zeggen ook het feit dat zij allemaal het waterteken als horoscoop hebben. Hun debuutalbum Oshin (van dit jaar) staat vol dromerige jams en telt invloeden van krautrock tot grunge. Karakteristiek voor deze plaat zijn de met elkaar versmeltende gitaarlijnen. Dat zij hun beste nummers voor het laatst bewaren (ook op plaat) zegt al genoeg over het vertrouwen dat zij hebben in hun eigen kwaliteiten. En terecht.
#LGW12: DIIV surft over oceaan met sterke geluidsgolven
Energieke set van één van de meest frisse gitaarbands van 2012
Lang haar, trainingsbroeken, wijde T-shirts. Als je de nonchalance van hun uiterlijk doortrekt naar hun muziek kan je evengoed verwachten dat ze direct hun instrumenten omver trappen en het podium weer verlaten, maar niks blijkt minder waar als dit viertal begint te spelen; achter die lange haren gaat veel creativiteit schuil, wat zich uit in innovatief en opzwepend gitaarspel. EKKO blijkt te klein (letterlijk) voor één van de verrassendste bands van dit jaar.
PLUS
Ze mogen dan nog maar één plaat uit hebben, daarop staan wel een hoop steengoede nummers die live alleen maar meer gedreven klinken. Elke gitaarlijn is raak en lijkt met gemak uit de mouw geschud. Zo ontstaan er korte en lange jams die gebouwd zijn rondom de twee gitaristen, terwijl de ritmesectie strak en met dynamiek speelt (zelfs met een drummer die na elk lied een nieuw blikje bier wegtikt). Hun plaat zelf klinkt, op het dreigende Doused na, zo dromerig als Nocturne van Wild Nothing dit jaar. Maar live klinken ze een stuk gruiziger, waardoor hun grunge-invloeden sterker naar voren komen. En dat is helemaal niet erg, vooral de langere jams worden stap voor stap naar een extatisch niveau getild, waardoor er zelfs een kleine pit in de zaal ontstaat.
MIN
Alles wat luchtig rond zweefde op hun plaat wordt live hard naar de grond gewerkt. Ook gaat de zang zo op in de rest van de muziek dat er nog weinig van over blijft.
CONCLUSIE
DIIV is nog erg jong, zelfs een Black Sabbath tourshirt uit 1999 kan dat niet verhullen. Daarom is het een prettige verrassing dat zij een zeer ontwikkelde vorm van gitaarrock neerzetten. Melodieus zijn zij perfect op elkaar ingespeeld en zelfs de jams klinken uiteindelijk gewoon als erg goede liedjes – Doused is één van de betere nummers van 2012. Daarbij weten zij een goede balans te vinden tussen melodie en energie, waardoor zelfs hun hardste rockmomenten niet verloren gaan in oversturing.
CIJFER
8,5