CONCERT
Clinic, Le Guess Who?, Tivoli Oudegracht, vrijdag 30 november 2012
MUZIEK
Clinic mixt noiserock met stuwende post-punk, psychedelische grooves, arty punk en een snufje garagerock. Het Liverpudlian kwartet had de reputatie weinig gitaren te gebruiken en in plaats daarvan met name keyboards in te zetten, maar in Tivoli zijn er maar weinig nummers zonder één of twee gitaren. De band schuwt geenszins het gebruik van dissonante, dwarse akkoordenschema's. Zevende studio-album Free Reign verscheen dit jaar, maar zo spannend en rauw als tweede album Waling With Thee (2002) is het niet meer geworden.
PLUS
Man, wat staat die boom van een bassist me daar toch een dubbeldikke groove neer te leggen. De drummer is ondertussen met de toetsen in de weer, dus de rest van de percussie komt uit de laptop, maar binnen één nummer is al duidelijk dat we hier met een stel begenadigde multi-instrumentalisten te maken hebben. Is het eerste nummer nog wat saaiig, daarna wordt het al rap dwingender en vanaf de vierde track komt er een elektronische, ritmische drive van het Tivoli-podium af die niet te negeren is. De bekkens en de zang zijn als enige niet overstuurd en duister. De dromerige en rauwe Noord-Engelse stem van Adrian 'Ade' Blackburn is helemaal raak en die mondharmonica is ook goed getimed in die opzwepende, elektronische post-punker.
#LGW12: Clinic komt te laat
Stuwende post-punk met optimale, distorted baslijnen
We staan al zeker een kwartier te wachten als een kwartet achter mondkapjes en medische kledij schuilgaande kerels opkomt en aan een veelzijdige, stuwende en bij vlagen lastige post-punkset begint. Clinic is de naam en laat het maar aan de band uit Liverpool over om Tivoli te ontleden.
MIN
Wel gek dat Blackburns stem vanachter de toetsen veel helderder door komt, dan als hij de centrale microfoon pakt. Maar er vervliegt wel meer in het geweld van de smerige distorted bas en er zit ook meer geks in de geluidsmix. Zo krijgen we een stuwend jazzy nummer voorgeschoteld met klarinet, maar dat blaasinstrument is helaas amper hoorbaar. Moedeloos kijkend neemt de bespeler maar weer achter de toetsen plaats.
CONCLUSIE
Mondkapjes verhullen veel, maar niet een schrijnend gebrek aan beleving en evenmin de zoutzakkerige gestalte noch het gehalte van eenderde van de nummers. De gedreven post-punksongs steken er ver bovenuit. Al met al levert Clinic een vermakelijk, bij vlagen heftig optreden af, dat zonder de fratsen minstens zo sterk was geweest. En vooral: dat veel te kort duurde doordat het kwartet zeker een kwartier te laat arriveerde en zo maar 35 minuten op het podium stond. En dat is in een zo veelzijdig opgebouwde set domweg onvoldoende.
CIJFER
6,5