#LGW12: Suuns is het paradepaardje van Le Guess Who?

Canadezen imponeren met funkloze sensualiteit

Atze de Vrieze ,

Samengepakt als sardientjes in een tinnen doosje: het is vol bij Suuns. Kan niemand meer bij. De organisatie waarschuwde al vooral op tijd te komen voor deze Canadezen, die vorig jaar nog in de grote Tivoli stonden. Gek is dat, Le Guess Who? moet zo'n beetje het enige festival zijn waar een terugkeer in een kleinere zaal niet als degradatie voelt, vermoedelijk omdat die grote zaal voor zo'n beetje iedere act boven zijn stand is.

CONCERT
Suuns, Le Guess Who?, Tivoli de Helling, 30 november 2012

MUZIEK

Le Guess Who? is erin geslaagd Suuns uit te laten groeien tot grote favoriet van zijn publiek. Hier komt men massaal voor. En dat is knap, want het is bepaald geen makkelijke muziek: donkere stukken met veel elektronica, zang met extreem veel effect en ver in de mix. En natuurlijk alles nagenoeg in het  donker gespeeld.

PLUS
Begin volgend jaar verschijnt een nieuw album van Suuns, waarvan alvast wat materiaal langs komt. Het volgt de lijn die we kennen van het debuut: songs zonder vaste couplet-refrein-structuur, soms beginnend met donkere soundscapes, soms bouwend op felle drums. Kraut, noise, elektronica, alles in een heel eigen mix. Ja, er zijn ook gitaren, maar die worden minder dan voorheen ingezet om rock-riffs neer te leggen. Suuns doet regelmatig denken aan de band Health, in zijn precisie en het gebruik van elektronische effecten zonder dat het een dance-act wordt. Maar waar Health frontaal de aanval kiest en met een bombardement van geluid probeert te overweldigen, is Suuns juist uitnodigend, zelfs sensueel, op een volstrekt funkloze manier. De noise speelt bijna altijd een bijrol, in dienst van de groove, die in de basis bijna altijd subtiel blijft.

MIN
Suuns eindigt de set met Arena, het meest dansbare nummer van hun debuut. Een song waar zowaar iets van melodie in zit. "Which you which you which you can't explain to me", klinkt het haast bezwerend, terwijl een noisy gitaar een aanval doet op de steady doorlopende drums. De zang is vaak erg ver weg, heel bewust overigens, maar zo bijtend als zanger Semi Ben af en toe klinkt zou hij best vaker mogen zingen. Soms zou je willen dat ze iets meer songs als deze zouden hebben, die er echt bovenuit schieten. Niet zozeer qua toegankelijkheid, want het mag gerust ondoordringbaar blijven. Beter zelfs. Maar toch. Het klinkt misschien gek om te zeggen bij zo'n band die het zoekt in abstractie: Suuns heeft een hit nodig.

CONCLUSIE
Nou ja, nodig, nodig. De band was voor veel mensen een zekerheidje op de vrijdagavond van Le Guess Who?, en stelt bepaald niet teleur. Soms denk je dat alles alleen nog maar retro is. Als je een band als Suuns ziet, denk je: het kan nog.

CIJFER
8