#CB12: Gaz Coombes doet een Supergrassje met elektronica

Prettig pompend en dansbaar

tekst en foto's Judith Laanen ,

Supergrass doen vergeten als je als voormalig frontman je nieuwe soloalbum komt spelen, kan Gaz Coombes natuurlijk niet. Daar is hij gelukkig van op de hoogte, en hij bedient de aanwezigen die hopen op wat Supergrass-hits dan ook op hun wenken met twee mooie akoestische versies van 'Sitting Up Straight' en 'Moving'. Oh ja, en hij doet tegenwoordig dingen met elektronica op zijn soloplaat Here Come The Bombs.

CONCERT
Gaz Coombes, Crossing Border Den Haag, Waterloo, 17 november 2012

MUZIEK
De Supergrass-frontman Gaz Coombes staat op deze editie van Crossing Border solo, maar wel met broer Charlie op de toetsen. Supergrass ging in 2010 uit elkaar en ruim twee jaar later staat hij weer op de planken met zijn soloalbum Here Come The Bombs, dat in mei dit jaar uitkwam. Denk Supergrass, maar dan elektronischer.

PLUS
Voor het Crossing Border-publiek valt deze show in de categorie 'standje burenruzie'. Alles staat zo hard dat menig aanwezig pacemaker een tikje overslaat. Maar dat geeft niet. Het is na tienen en het lijf is toe aan wat stevige gitaarpop. Die brengt Coombes met zijn groovy bassist zodanig dwingend dat het de heupen niet ongemoeid laat. Daarna door met broer Charlie op de toetsen en tamboerijn om twee akoestische nummers te spelen van… jawel, Supergrass! Tot groot genoegen van de aanwezige Supergrass-fans, die de akoestische versies van 'Sitting Up Straight' en 'Moving' meezingen. In 'Simulator', afkomstig van zijn soloalbum Here Comes The Bombs, horen we de nieuwe Gaz: dat is een Gaz met elektronische effecten in zijn muziek. Coombes gooit er ook nog een straffe cover doorheen: 'Mirror In The Bathroom' van de Britse skaband The Beat krijgt een plusje achter de titel op de setlist.

MIN
Bij 'Fanfare' verzuipt de elektronische subtiliteit in de rest van de geluidsmuur. Ook spreidt Coombes de handen wat messaïsch ten hemel waardoor het nummer een nogal pompeuze lading krijgt. De enige ballad van de avond kan niet rekenen op de stilte van de zaal. Het zou misschien wat beter werken als de ballad later in de setlist gespeeld zou zijn want we worden wel erg rap uit het prettige ritme gehaald. We hadden nog helemaal geen adempauze nodig, we kwamen net op stoom. Ook jammer: de zaal is niet heel vol, misschien omdat hij moet opboksen tegen Andrew Bird in de Royal om de hoek.

CONCLUSIE
Gaz Coombes rockt en mag er wezen met zijn elektronisch opgevoerde versie van Supergrass. Dat hij oude hits speelt, betekent dat hij zijn fans niet vergeten is en dat is altijd fijn. De vreselijk groovy bas maakt het een pompend en dansbaar optreden, en hij bewijst dat hij het Crossing Border-publiek ook aan het dansen kan krijgen.

CIJFER
7,5