"Little, little insect on the tip of my pen." Songschrijver Ralph Mulder heeft slechts één dromerige observatie nodig om je de nieuwe Alamo Race Track in te trekken. Apples schreef hij in de tuin van zijn ouders in Winschoten, waar hij was om appels te plukken. Zo makkelijk is het soms. Dat geldt niet voor de vernuftige soms dwarse arrangementen, waarmee de Amsterdamse band een sprankelende gitaarpop-plaat met melancholische momenten en folky invloeden heeft gemaakt. Unicorn Loves Deer is Album van de Week.

'Langverwacht', dat cliché-matige etiket mogen we wel op de derde langspeler van Alamo Race Track plakken. Bleef debuutalbum Birds At Home uit 2003 nog wat onder de radar steken, drie jaar later wist de band met opvolger Black Cat John Brown veel fans aan zich te binden. Het titelnummer haalde de populaire tv-serie Grey's Anatomy en bereikte als YouTube-hit nog veel meer kijkers. Alamo Race Track speelde vervolgens in Amerika en vooral in Frankrijk voor uitverkochte zalen. Daarna 'verdween' de band voor een jaar in het theater als muzikanten én spelers in Jakop Ahlboms stuk Innenschau.

Tijdens het schrijven voor dat theaterstuk werd wel meteen de basis gelegd voor dit album. Meerdere nummers uit de donkere soundtrack komen in lichtere uitvoering terug op Unicorn Loves Deer. Hypnotised zelfs tweemaal. Naast 'de nachtversie' uit het theater maakte Alamo voor het project DeSpeech van het Groningse LPG een dagversie. Resultaat is een bijzonder tweeluik. Ook uit het theater meegebracht zijn de banjo en lapsteel, die de nieuwe Alamo een folky randje geven. De lapsteel-tearjerkers Records en Hypnotised 1 vormen mooie rustpunten.

Unicorn Loves Deer is een opvallend poppy, soms lichtvoetige plaat waarmee de lente in volle kracht doorbreekt. Zeker opvallend met het oog op het theaterstuk, maar ook vergeleken met de vorige albums die toch meer rockten. Niet dat dit een popalbum is waarmee Alamo Race Track de mainstream opzoekt. Daarvoor is deze derde toch te dwars, te melancholisch en te eigenzinnig. Je kan wel zeggen dat het kwartet met de tijd meegaat, door de indierock met de typische postpunk- en wave-gitaren te verruilen door een meer eigentijds folk-georiënteerd geluid. Het lijkt niet waarschijnlijk dat de gewijzigde bezetting daar debet aan is.

Zoveel verandert er nu ook weer niet bij Alamo Race Track, dat voor muzikanten kan putten uit een grote vriendenschare. Nieuw zijn drummer Robin Buijs en Rik Elstgeest (ex-Kopna Kopna en nu Eckhardt op percussie/vibrafoon), maar zanger-gitarist Ralph Mulder en gitarist Leonard Lucieer zijn nog altijd de drijvende krachten, die de harmonieuze vocale en gitaarlijnen uitzetten. Tot de vrienden behoort ook oud-bassist David Corel, die naast zijn vervanger Djurre de Haan (Awkward I) nog altijd partijen inspeelde. En zo maakte ene Jelle Paulusma de foto van de vriendengroep, die de binnenkant van de hoes siert.

De Haan en Elstgeest staan natuurlijk vocaal al even hun mannetje en hun bijdragen schaden de samenzang dan ook geenszins. Verder zijn er meer constanten dan veranderingen op Unicorn Loves Deer te turven. Ondanks de banjo is Lindyshop een typisch Alamo nummer, juist door de samenzang en de warme harmonieuze feel. En hoe nerveus de ritmes ook zijn, hoe veelzijdig en wonderlijk het geluidspalet ook is; het mondt altijd uit in sprookjesachtige songs met een hoog melodieus gehalte. Zo staat het vakmanschap van songwriters Lucieer en Mulder al voor de derde keer garant voor een van de sterkste Nederlandse platen van het jaar.

Unicorn Loves Deer is vandaag uitgekomen op Excelsior/V2 en tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal.