Wanneer we het hebben over Frankrijk zal door de meesten eerder aan het heerlijke eten en de lekkere wijn gedacht worden dan aan hun muziek. Toch is Frankrijk, vooral in de elektronische muziek, de afgelopen jaren meerdere malen in de aandacht gekomen. Daft Punk en Justice behoren tot de allergrootsten en labels als Ed Banger en Institubes stonden aan de voorlinie toen de electrohouse een aantal jaren geleden zijn intrede deed. Vanavond proeft 3VOOR12 wat Frankrijk ons in 2011 zal voorschotelen en loopt de Haute Cuisine-route.

De route van dag 3 begint stiekem al een dagje eerder met Ben L'Oncle Soul. Oom Ben begint de show met een cover van Crazy door Gnarls Barkley en geeft hier een duidelijk eigen draai aan. Het is duidelijk dat Ben geïnspireerd is door Mark Ronson, maar ook de hits van Jamie Lidell zouden niet misstaan in de set. Zijn show heeft veel weg van die van Ronson en het Grand Theater hangt dan ook aan de lippen van de man uit Tours en zijn band.

Toch valt er niet aan de gedachte te ontkomen dat het een veredelde coverband met een aantal eigen nummers is. Het niveau van de covers is niet zo hoog als die van Ronson en de eigen nummers zijn niet zo sterk als bijvoorbeeld Lidell's Another Day. Er is dankzij het showmanschap en de goede stem duidelijk een markt voor Ben en zijn band en het zou onterecht zijn als hij niet voor North Sea Jazz 2011 geboekt zou worden, maar in deze categorie zijn betere voorbeelden aan te wijzen. (6,5)

De eerste echte act van dag 3 is singer-songwriter The Rodeo. In grote zaal van de Machinefabriek passen zeker een paar honderd bezoekers, maar wanneer The Rodeo begint met haar show staan er slechts veertien in de zaal. De Francaise en haar band beginnen toch met vol enthousiasme aan hun set. Door de grootte van het podium worden de posities van de bandleden wat verder uit elkaar gedreven dan gebruikelijk en de band weet niet goed hoe ze de ruimte moeten vullen.

De liedjes, die zijn doorspekt met Amerikaanse Westerninvloeden, weten een betere indruk achter te laten. Met een drummer die tijdens het spelen ook nog even een keyboard ter hand neemt en ook zijn handen niet omdraait voor een stukje accordeon zit er voldoende afwisseling in de muziek, maar de stem van de zangeres is net iets te monotoon om de volle drie kwartier te blijven boeien. (6,5)

De volgende band in de route is al wat langer bezig. Cocoon uit Clermont Ferrand bracht in 2007 de eerste plaat uit en deze werd in Frankrijk een grote hit. Hierna speelde de band in 2009 al op Eurosonic en nu het tweede album Where The Oceans End te koop is, keert de band terug naar Groningen voor een show in de Machinefabriek.

De folkpopliedjes van de band zitten aardig in elkaar en de mooie stemmen vullen elkaar zeer goed aan. Soms doet het wat veel aan het combo Damien Rice en Lisa Hannigan denken, maar dat kan alleen maar een compliment zijn. Helaas verklapt de cover van Empire State Of Mind van Jay Z en Alicia Keys dat er betere liedjes worden geschreven in deze wereld, maar de uitvoering door Cocoon is er niet minder om. (7)

The Aikiu is de podiumnaam van Alex Aikiu. In de kelder van Simplon heeft de Parijzenaar te kampen met een half gevulde zaal. Aan zijn stem en de nummers ligt het niet, zijn eerste wapenfeit Just Can't Sleep is een sterke discotrack. Op het podium blijkt Alex een bezielde zanger, maar de band kan de nummers niet met genoeg energie brengen om de zaal aan het dansen te brengen. Voor een act die in de richting van de disco opereert is dat een flinke dooddoener. Na een klein half uurtje vind het kwartet het dan ook mooi geweest. Ze zijn niet de enige. (5)

Naar de bovenzaal van Simplon dan maar. Daar staat een trio dat onder de mooie naam Acid Washed opereert. Electro met een flinke portie techno en house invloeden is het devies en Booka Shade is dan ook nooit ver weg. Er zitten genoeg dansbare stukken in om het publiek niet te laten afhaken, maar een nieuw geluid is nergens in de set te bekennen. Acid Washed is een prima act voor een goede afterparty, maar dan ook een die de volgende dag vergeten is. (6)

Hoe anders is dat in de bovenzaal van De Spieghel, waar Curry & Coco speelt. Het publiek moet duidelijk even wennen aan de harde speeddisco van het duo, dat het beste te omschrijven valt als de homosexuele broertjes van The Moi Non Plus en Aux Raus. Veel aanmoediging hebben de bezoekers echter niet nodig om de zaal te laten ontploffen.

De drummer drumt met een kracht en tempo waar de gemiddelde speedrockband jaloers op zal zijn en de toetsenist tovert de meest catchy synthesizerloopjes uit zijn toetsenbord. Om de teksten hoef je het niet te doen; "Sex is fashion, so let's get trendy" en "You're my yummy mummie" zijn zeker geen literaire hoogstandjes. Maar wie maalt daarom wanneer het je zo makkelijk wordt gemaakt om je kont er af te dansen? (8)

Terug in Simplon is het aan The Shoes om de Haute Cuisine-route af te sluiten. De act staat al een paar jaar bekend om zijn remixes en binnenkort moet het debuutalbum uitkomen dat vol komt te staan met dromerige electrohouse zoals ze die alleen in Frankrijk kunnen maken. Tot nu toe vertaalden weinig artiesten dit op een interessante manier naar het podium.

Daar brengt The Shoes verandering in. Het duo is zelf verantwoordelijk voor de beats, de basgitaar en de synthesizers, terwijl achter hen twee drummers voor extra power geven, zonder in geneuzel a la het Safri Duo te verzanden. Het moet gezegd dat er weinig vernieuwing in de muziek zit, maar de tracks zijn goed en er kan flink losgegaan worden. Om kwart voor twee is dit op Eurosonic een hele mooie afsluiter van de avond en dat zal net zo goed op andere festivals dit jaar gaan gelden. (7,5)

Als conclusie kan gesteld worden dat het zes gangen menu van vanavond absoluut geen Michelinster verdient, maar het was wel een mooie avond. De grote sensaties van 2011 zullen dan waarschijnlijk niet uit Frankrijk komen, met zowel Curry & Coco als The Shoes zijn er dit jaar zeker weer goede acts uit het land van de goede wijn te boeken. En die Ben L'Oncle Soul? Tja, daar valt toch ook niemand zich een buil aan.