Afgelopen avond na een uitbundig sushi boat diner ‘even gaan liggen’, en meteen vreselijk verslapen. Dus: te laat voor van alles en geen tijd om het dagboek te schrijven. Excuses vanuit het tropische Miami lieve lezers, ik blijk dus toch gewoon een mens te zijn. Om een heel lang verhaal gewoon lang te maken een opsomming van wat er gebeurde sinds we vanuit Atlanta hier terecht zijn gekomen.

Maar liefst twee uur bij de douane in een lange rij moeten wachten in dat godvergeten Atlanta, het tegenovergestelde van vorige week toen ik dat vliegveld nog voor de allerbeste ter wereld wilde uitmaken. En dan slaat de paniek toe, gaan we het redden, een klein uurtje om bagage op te halen opnieuw in te checken, de zoveelste security check rij door zien te komen en afgeblaft worden door mensen met een kleinere hersencapaciteit dan van een demente kwal, en dan rennen, rennen, rennen. Op het allerlaatste nippertje bezweet bij de gate aangekomen die gelukkig nog open was. En wat bleek: boarding passes waren niet geldig. NO. THAT’S INVALID, YOU CAN’T GET ON THIS FLIGHT! 

GODVERDEGODVERDEGODVERREDOMME. Weer afgesnauwd worden, weer rennen, rennen, op adem komen, hartaanval wegwerken, rennen... De balie van Delta Airlines, rijen mensen.... En daar weer als een stuk vuil behandeld worden. Nieuwe boarding passen met veel moeite en ruzie gekregen... Rennen? Hmmm.... Toch al te laat? Nee, lessss goooo!!!! Ik ben geloof ik 3 kilo afgevallen in dat uurtje, maar wonder boven wonder hebben we het gered. Zwetend als een otter de vlucht doorstaan, met talloze hysterische types aan boord, inclusief de stewards, en alleen omdat er 2.5 meter coole neger-god voor ons zat. Vast een basketball superster? 

Ongelofelijk hoe die Amerikanen gek worden als er een beroemd iemand in hun buurt is; schaamteloos ongevraagd foto’s maken van die man, om handtekeningen vragen en kwijlend zeggen hoe geweldig hij wel niet was. Inclusief de captain door zijn speaker systeempje: ‘We’ve got a very tall person on board people! Sir, please mind your head, we love you, you are the greatest!’ En dat vond hij zelf ook, zo geweldig dat hij naar ons keek en meteen met de neus de lucht in zijn hoofd omdraaide. En dat een keer of tien. Sorry meneer, ik weet écht niet wie u bent. En nee, ik laat u niet voor bij het uit stappen.

Het was een wonder boven wonder, dat die bagage er ook stond! In Miami wel te verstaan. Delta Air grond personeel mag van mij subbiet gedegradeerd worden tot straatzwervers, maar de rest ging van een ongekend leien dakje. Miami, daar waren we dan weer! Hotel prima geregeld via wat connecties en dus een kamer waar je een volleybaltoernooi in kan houden en een badkamer waar het dolfinarium Harderwijk in past. Snel gedoucht, 5 dubbele espresso’s erin en hup naar de clup! Dat werd de Cameo waar een verkapt Ed Banger feestje gaande was met o.a. Joakim, Brodinski, Surkin, Busy Piet, Feadz, Mehdi en nog veel meer. Het is normaliter een ramp om die tent binnen te komen, maar we werden met open armen ontvangen, ze spraken zelfs met twee woorden. En dan weet je het eigenlijk wel, het is niet druk. 

We hebben snel ‘n biertje en 1 glaasje wodka besteld om de stemming te komen, maar doordat we niets gegeten hadden door de stress in Atlanta en toch zo’n 16 uur bij elkaar op pad waren viel dat niet helemaal zoals we het hadden gehoopt. Het geluid was kei en keihard en schel, Busy Piet beukte er op los alsof hij de 3e wereld oorlog begonnen was en de lichten flitsten als nooit tevoren. En dan raakt je innerlijke disco nachtclub navigatie systeem in de war, word je wat draaierig, zie je niet meer waar je loopt, mis je een treetje en lig je opeens in een vuilnisbak naast een bar. Ik werd enthousiast voorgesteld aan heel veel hele belangrijke mensen maar kon ter nauwer nood hun hand vast grijpen om niet wéér om te vallen, dus namen onthouden is er niet van gekomen. Jullie begrijpen: we hebben het er niet lang uit gehouden. Hartverwarmend was wel het weerzien met goeie vrienden uit Nederland: Olga van ID&T, Judith mijn agent, Mike van Boemklatsch, Tommie Sunshine en Tiny Daniella... Ze wisten allemaal wat er gebeurd was de afgelopen dagen en waren super lief.

Om de hoek van die Cameo zit Jerry’s Famous Diner met de grooooootste kaart ter wereld (zo groot als een Fiat Panda!) en op dit uur in de nacht overvol met slecht betattoëerde vleesblubber mannen met een testosteron overdosis en slettenbakken met neptieten, verlopen make-up en veel te korte rokjes, die door overmatig drank gebruik niet meer naar beneden getrokken konden worden. Het was de hoogste tijd voor een vette bek: cheeseburgers met natte frieten, badend in een liter ketchup met mayonaise. De bediening door woonwagenkamp white trash en - lager in de pikorde (water bijschenken en afruimen) - een Mexicaanse dame met zulke slechte plastische chirurgie dat haar wangen onderaan haar kin hingen. Miami zag er opeens uit als een boze droom, doodeng al die lallende types, hoererende gillende wijven in die bedompte tropische warmte. Tijd voor bed dus.

Omdat we inmiddels jetlag nummer drie te pakken hadden, hebben we redelijk kunnen slapen. Misschien is dat wel de ultieme anti jetlag truc: als je naar de USA gaat, ga dan eerst heen, twee dagen later terug en weer een paar dagen heen. Echt: het werkt!

Vol moed naar de HARD pool party met altijd knappe journalist Sandeman en mijn mijn-eigen-man, bij het Fontaine Blue Hotel. Dat spreek je hier uit als Fontijniejoeiwie Bloewie Hotel. Een gigantische hotel, ooit dé plek waar Frank Sinatra, Sammy Davis junior en Dean Martin hun beruchte feesten gaven. Dat is toch wel heel imposant. Het zwembad feest was een succes, echt super veel bekenden, en dan zit de stemming er al snel in. Dat is na een tijdje misschien wel het allerleukste aan Miami, dat deze muziek scene één grote familie is geworden. Er was veel bier en er waren heel veel korte dj-sets, van Fake Blood tot Erol Alkan, van BoysNoize tot Jack Beats. Spannend was het moment dat Aeroplane het moest overnemen van BoysNoize, maar meneer Noize spreidde heel professioneel hun zoete bedje en ja hoor, daar was die prachtige zwoele cosmic disco sound met de ondergaande zon... Prima. 

Heel grappig: Princess Superstar aan Mason kunnen voorstellen. Raar is dat toch: heb je samen een wereldhit van jewelste, ken je elkaar helemaal niet. Dat nummer was natuurlijk Perfect VS Exceeder, nummer 1 op heel wat plekken een tijdje terug. En ook super om te zien dat de hipsters en dance alternatievers volop aanwezig waren: van Inglorious Basterds looks tot de Dood van Pierlala, van jaren 60 zomer op een jacht in Capri look tot gewoonweg ANTI Miami. Bad Brilliance was er ook, de man in het rode pak met die gigantische gele ballon als hoofd, maar dan nu effe niet. Hij was in ‘gewone mensen’ outfit: een vies bruin T-shirt met de tekst I Have Issues, een hele foute ski spiderman bril en een Adidas glimmende korte broek veel te hoog opgetrokken over zijn dikke buik. Super! En verder? Een lallende Junior Sanchez, Larry Tee en inmiddels superster Laidback Luke die de nacht ervoor in hetzelfde hotel zijn feest had gegeven met gigantisch veel succes, wat leidde tot idioot lange rijen voor de deur en de brandweer in paniek.

Dutch House is hier sowieso het allerbelangrijkste qua sound nu, ongelofelijk hoe snel dat is gegaan, AfroJack is een superster, Laidback Luke een supergod, Don Diablo een superheld, Bart B More supercool, Chuckie... daar zijn zelfs geen woorden voor te vinden. Eindelijk is Nederland voor de massa niet meer het land van trance, en dat voelt heel goed.

Na dit feestje naar een dinertje in een Japans restaurant gegaan voor 15 man, super gezellig met o.a. de agenten van Decked Out en maar liefst drie sushiboten vol lekkernijen. Mijn man en ik konden niet meer erna, alweer moe! Dus even liggen, en toen dus verslapen. In paniek opgestaan, gedouched, 1,5 uur op een kop koffie zitten wachten en naar het Fool's Gold feest van dj A-trak gesjeesd in een taxi from HELL, met een Haitiaanse chauffeur die alleen maar voodoospells leek uit te spreken en geen idee had waar we naar toe moesten, en dat met 200 kilometer per uur. Met een wollig paniekhoofd de tent downtown (dat is zo’n 20 minuten rijden normaliter) binnen gegaan en de wereldpremière van Duck Sauce live kunnen mee maken. Duck Sauce is Armand van Helden en A-trak. Ze scoren nu lekkere vrolijke disco pop hitjes, dus daar hadden we heel wat van verwacht. Zeker als je nagaat dat Armand van Helden tegenwoordig zonder blikken of blozen € 50.000 vraagt om te komen draaien en A-trak dat dan ook wil. Daar stond dus voor € 100.000 op het toneel een beetje rommelig back to back te draaien met een hoop in de ducksoep gelopen mixen. Heren, heren, een klein beetje huiswerk was misschien wel op zijn plaats geweest?

Ook nog wat meegekregen van een set van Them Jeans, en dat was best leuk, niets meer niets minder. Het was er zo bloedje heet en we baalden dat we van alles waren misgelopen door ons uit de hand gelopen disco dutje, dat we toch maar weer snel naar ons hotel zijn gegaan. Buiten stond Larry Tee die Duck Sauce Dick Sauce noemde en daar erg van hield, het liefste in zijn gezicht natuurlijk.

In de club van dit hotel was het Boys Noize feest, en we hebben er staan genieten van de laatste anderhalf uur. En wat werd er goed gedraaid, echt super. Maar liefst 4 dj’s door elkaar heen op het laatst: Boys Noize zelf met Djedjotronic, Brodinski en de lekkere gezellige dikkerd Housemeister. En eindelijk dan de voorspelde Miami hit Dinosaurs Have Guns gehoord. En ja, het is een hit. Wat een topplaat. Doordat we een wodka geschonken kregen in een vaas waar zelf een bos gladiolen in zou verdwalen zat de stemming er natuurlijk alras snel in. En dan: boeps... licht aan, feest voorbij. En wij waren eigenlijk net warm gedraaid... We ontvingen lallende smssen van Judith Barkers en Olga ID&T die op de verjaardag van Eric Morillo de boel onveilig aan het maken waren temidden van modellen die het afgelopen jaar samen op 1 krop sla geleefd hadden. Nee, daar gingen we niet heen. Het werd alweer bed. Miami is vreemd genoeg niet slopend dit jaar. Ligt dat aan mij? Moet ik meer ervoor gaan? Tot het gaatje? Ik ga het vandaag proberen te zoeken. Ik beloof het.

Voor nu: de lijst feestjes gaan afwerken en op Twitter net doen alsof ik live per satelliet hier sta te draaien vanuit mijn hotel kamer voor het OWAP. Dat is natuurlijk zo nep als de tieten van de gemiddelde bimbo hier op straat.