Meer dan twee jaar lang trok Radio Soulwax de wereld rond. Van Amsterdam naar New York, van Sidney naar Tokyo. Avond aan avond soundchecken, spelen als Soulwax Nite Versions, gastheer uithangen voor vrienden als Tiga, Digitalism en Justice, en vervolgens zelf het licht uitdoen als dj-duo 2 Many Dj’s. De hectiek, de opwinding, de waanzin en de uitputting zijn vastgelegd in de documentaire Part Of The Weekend Never Dies, die deze maand op dvd verschijnt. “Ik had er nooit zo over nagedacht”, zegt Stephen DeWaele, de oudste van de twee Soulwax-broers. “Pas toen we al het materiaal voor de film aan het verzamelen waren, beseften we dat het heel zwaar geweest is.”

Hoe is het om drie seconden na je optreden twaalf hysterische Japanse meisjes om je nek te hebben?
“Die scene hebben we in de film gestoken hebben omdat je daar goed ziet dat we losers zijn. We staan daar in Japan op Fuji Rock en die meisjes zijn helemaal opgemaakt. Dave en ik weten niet zo goed hoe we daarmee om moeten gaan en weten niet wat we tegen die meisjes moeten zeggen. Dat is raar, heel raar.”

Wat is het meest legendarische Radio Soulwax moment?
“Stage invasions maken een avond altijd legendarisch. In de film zit ook een jongen die John the Naked Guy heet. Ik herinner me dat ik ineens een naakte gast zag, die de security te vlug af was. Je ziet ook al die beveiligers kijken: fuck, dat is een naakte gast, die kan ik helemaal niet tackelen. We realiseerden ons toen dat zulk drama voor ons belangrijk was. Sindsdien staat hij bij elke show op de gastenlijst onder de naam John The Naked Guy. Hij mag niet vertellen wanneer hij komt, maar hij moet altijd proberen op het podium te komen. Als hem dat lukt, krijgt hij gratis drank. Het is een lieve gast. Hij deed het omdat hij zo opgewonden was. Hij komt uit een heel goede familie, wat het natuurlijk nog toffer maakt.”

Zit je eigenlijk wel eens op zaterdagavond in je eentje op de bank?
“Zit jij soms op zaterdagavond alleen thuis op de bank? Eerlijk?”

Niet vaak, maar het komt wel eens voor.
“Als ik niet zou moeten draaien, zou dat ik dat wel doen, ja. Ik kijk er wel naar uit. Mensen vragen mij wel eens: wanneer ga je nu eens op vakantie. Thuis zijn zou voor mij een goede vakantie zijn.”

Zoek je dan ook je broer op?
“Nee, zot! We spenderen veel te veel tijd met elkaar, maar als we veel tijd van elkaar zijn hebben we elkaar wel nodig.”

Hoe ziet kerstfeest bij de familie DeWaele eruit?
“De laatste kerst heb ik helemaal alleen twee dagen thuis gezeten. Het was ongelofelijk, ik heb helemaal niets gedaan. Mijn ouders waren een paar dagen naar New York. Met de kerst zien we elkaar niet, maar als we in België zijn, gaan we altijd eten bij onze ouders. We zijn wel close met ze.”

Jullie zijn eigenlijk net een tweeling.
“Als Dave en ik in een nieuwe stad komen en we gaan allebei onze eigen gang, dan is er negentig procent kans dat we met precies dezelfde boeken, cd’s en kleren thuis komen.”

De jongens van Justice zeggen dat erin duo’s altijd een kalme en een maniak zitten. Jij bent de maniak. Klopt dat?
“Misschien wel ja. Dave is iets kalmer, maar ik ben ook zijn grote broer. Ik heb gemerkt door de film: vanaf het moment dat iemand de relatie definieert, ga je je anders gedragen. In de film zegt James Murphy dat Dave en ik ‘good cop, bad cop’ spelen. We switchen tussen twee rollen. Maar zodra we nu merken dat we het weer doen, stoppen we ermee. Ik heb niet de luxe om aan zelftherapie te doen, maar die film is dat wel een beetje.”

Hoeveel uur slaap je per nacht?
“Zeven, zes. Ik probeer dat wel goed te doen. Dat is een van de redenen dat we nog leven. Het is als atletiek: je moet je erop voorbereiden. Je moet routine en discipline hebben. Ik probeer altijd een hotel te hebben met een gym die 24 uur per dag open is. Als ik alle dagen twee flessen tequila en twee gram coke en zeven pillen zou nemen, zou ik het geen twee weken volhouden.”

De verleiding is groot. Jij komt na je optreden backstage, waar allemaal mensen staan met flessen tequila en mooie vrouwen.
“Wij dj’en voor die mensen de soundtrack van hun decadente leven. En na afloop zijn Dave en ik nuchter en zijn de meeste mensen over hun piekpunt. Dan zijn wij klaar om te feesten en willen de andere mensen slapen.”

Kun je nog een relatie onderhouden met zo’n levensritme?
“Nee. Bij mij gaat dat niet. De laatste twee jaar heb ik daar ook bewust voor gekozen, omdat ik het gewoon te moeilijk vind. Het is lastig hoor, want als ik mezelf nu zo hoor praten, denk ik: kom op, dat kan toch best. Er zijn genoeg mensen die elkaar twee maanden niet zien. Maar ik heb gekozen voor de muziek. Misschien dat dat wel minder wordt, zoals John Lennon op een gegeven moment zijn kind wilde opvoeden. Maar dat is zeker niet nu. Het probleem is: we bedenken steeds nieuwe dingen. Voor het ene project afgelopen is, zijn we al aan het volgende begonnen. Maar het is een luxe probleem. We doen dingen die voor heel veel mensen hun droom zijn. Als dat dan betekent dat ik geen relatie kan hebben, is dat niet zo erg.”

Heb je veel vrienden buiten de muziek?
“Jazeker, en ik merk dat die vriendschappen het langst stand houden. Het is verademend om met mensen om te gaan die niets weten van soundchecken of die alleen maar naar klassieke muziek luisteren. Maar ik heb ook gemerkt dat ik een vriendengroep heb gecreëerd die je overal ter wereld tegen komt. Dat merkte ik toen ik de film liet zien aan al onze vrienden, Erol Alkan, Justice, Tiga. Gewone kijkers zien een gang van een hotel, maar zij zien direct: Puerta America in Madrid. Die hotels vormen ons leven. Elk beeld in de film is belangrijk.”

Heb je ook wel een moment gehad dat je dacht: ik kan het niet meer. Ik moet stoppen?
“Absoluut. We hebben een optreden gehad in Toronto waar het mis ging. We stonden voor een uitverkochte zaal, een week voor het einde van de tour. We moesten het podium op en op de een of andere manier kon ik niet meer. Ik zat er helemaal doorheen. Ik bleef gewoon zitten in de backstage. Op een gegeven moment ben ik naar buiten gegaan, heb ik een taxi gepakt en ben ik naar mijn hotel gegaan. Niet gespeeld.”

Wat gebeurde er dan met je?
“Ik kan het moeilijk uitleggen. Het was niet dat er fysiek iets mis was, maar ik was gewoon leeg. Het uur daarna was echt Spinal Tap. Iedereen stond bij mij aan de deur om te vragen of het wel ging. Direct daarna zijn we de studio in gegaan. We moesten echt even wat anders doen, want het was gewoon too much. Die taxi nemen naar het hotel was ook zoiets van: er staat een volle zaal, maar er is een deur waar je gewoon uit kunt gaan. Maar misschien had ik beter een mailtje kunnen sturen!”

De dvd Part Of The Weekend Never Dies van Soulwax verschijnt bij PIAS. Een fragment van de film is hier te zien.