“Zit ik in een zevenkoppige band, moet ik nog alle interviews doen. Nu mag ook wel eens iemand anders hoor!” Zanger Gareth kijkt even heel moeilijk naar zijn tourmanager om al weer snel in de lach te schieten. Los Campesinos! is er de band niet naar om te mopperen over media-aandacht, daarvoor zijn ze veels te bescheiden en dankbaar. Gareth verduidelijkt: “Tijdens het interview dat we hadden tijdens London Calling was ik al het meest aan het woord. Het is ook wel leuk als je andere bandleden spreekt. Daarnaast wil ik ook nog wat stem over houden voor vanavond. Het is toch een speciale dag.” Op de dag van het interview is het album officieel uit. “Eigenlijk geven we het album al sinds januari gratis weg”, lacht tweede vocalist en toetsenist Aleksandra. De cd is gelekt en naar het lijkt gretig gedownload. Later die avond zingen de eerste rijen van de Paradiso bovenzaal de nieuwe nummers namelijk woordelijk mee.
Ondertussen zijn naast Aleksandra ook bassiste Ellen en gitarist Tom op de bank aangeschoven. “Thuis in de UK zou ik wel even naar de platenzaak zijn gelopen om te zien of de cd er nu echt lag.” Ellen glundert. Tom vindt het wel prima zo, met een optreden in Amsterdam op de dag van de release. “Anders zou ik de hele dag over straat lopen in de hoop dat iedereen mij zou herkennen. Dat ze roepen: Hé ben jij niet die jongen die een album heeft uitgebracht? Dat zou natuurlijk helemaal niet gebeuren en zo zou de volgende anticlimax aan mijn leven zijn toegevoegd (lacht).”
De drie Campesinos zijn al lang blij dat de reacties van pers en omgeving overwegend lovend zijn. Ellen: “Okay mijn ouders zouden trots zijn op elke plaat met mijn kop er op, maar de 8.4 van Pitchfork: dat is super!”
De debuutplaat Hold On Now, Youngster… is grotendeels in Toronto opgenomen. De band wist David Newfeld, producer van ‘die andere band met veel leden’ Broken Social Scene, voor de plaat te strikken. Los Campesinos! heeft dus al kennis gemaakt met het Amerikaanse continent. Ook de VS ligt de band erg goed, vooral New York. “De westcoast is wél erg raar hoor! Dat is echt iets heel anders dan Europa, ‘it’s not reality’, aldus Tom. Toch is de band niet bang dat de goede Pitchfork-recensie voor een lange Amerikaanse tour gaat zorgen. (in koor) “Dat zou juist f*cking geweldig zijn! Het is zo bijzonder dat we elke dag in een andere stad wakker worden en daar mogen spelen, Kom op we zijn jong!”
Met een gemiddelde leeftijd van 21,5 jaar, mag je Los Campesinos! zeker jong noemen. De springerige toppop sluit hier bij aan. Toch zijn de teksten van Gareth bij vlagen erg persoonlijk en filosofisch. “We zijn in zoverre een politieke band dat wij gezond-verstand-politiek uitdragen. Waarden die voor ons heel normaal zijn, maar bij velen helaas nog niet.” Aleksandra geeft aan dat er soms ook wel te veel achter de teksten wordt gezocht. “Journalisten dachten dat We Throw Parties, You Throw Knives over oorlog gaat. Ach, ieder zo zijn eigen interpretatie.” Met de teksten van Gareth en de meeste muzikale inbreng door Tom, is de as van de band duidelijk. Iedereen heeft een plek gevonden in de band. Sommigen willen graag muzikale invloed uitoefenen en anderen niet. “Maar je moet wel je ego opzij zetten. Het blijft een band, dus het resultaat: het perfecte popliedje, staat voorop”, stelt Aleksandra.
Die obsessie met de ultieme popplaat blijkt geboren uit irritatie over de Britse bandjesscene. De bandleden hadden het wel gehad met de vele Strokes en Libertines ‘copycats’. “Het zegt wel iets over de huidige staat van muziek dat men meteen aan Arcade Fire refereert als we een viool gebruiken, naar Architecture in Helsinki als we een popplaat maken en naar Polyphonic Spree als je uit meer dan vier bandleden bestaat. Men weet ‘afwijkende’ muziek niet te plaatsen”, aldus Aleksandra. Naar eigen zeggen was de tijd rijp voor een spannend en nieuw geluid. Alhoewel nieuw, Tom is eerlijk: ”Wij zijn geen uitvinders van het wiel. Integendeel, zonder de invloed van Pavement hadden we misschien niet eens bestaan”, Aleksandra onderbreekt: “Maar het zou wel leuk zijn als de plaat iets meer is geworden dan alleen een tijdsdocument. “ “Tijdloos”, lacht Ellen. Tom knikt meewarig om daarna ook in lachen uit te barsten.