Eens in de zoveel tijd drijft een door de mazen van muziekland gevallen plaat weer boven. Een album dat niet meteen de lucht in wordt geschreven en hype-instrumentaria overuren laat draaien, maar in de luwte langzaam een fanschare opbouwt. Op deze manier zijn bijvoorbeeld de Amerikaanse bands Spoon, Tapes ’n Tapes en Cold War Kids in 2006 en 2007 langzaam de jaarlijstjes ingedreven. Deze week zijn het de New Yorkers White Rabbit die de overkant van de oceaan hebben gehaald om zich alsnog in het collectieve muziekgeheugen te nestelen. Fort Nightly is Album van de Week.

Toegegeven, bij Spoon, Tapes ‘n Tapes en Cold War Kids ging de overtocht wel iets vlotter. Fort Nightly lag al in mei 2007 in de Amerikaanse platenzaken en ziet bijna een jaar later een Europese release. De vergelijking met de genoemde landgenoten is er ook een op muzikaal vlak. Dansbare en stuwende ritmes, simpele pianoloopjes, gezellige samenzang, maar bovenal enorm sterke liedjes. Probleem: deze omschrijving is ook van toepassing op het debuut van de Britse Kaizer Chiefs of The Kooks. White Rabbits is wel degelijk een heel ander kopje thee. Additionele duiding lijkt noodzakelijk.

There’s people in a picture
Hanging on the hall wall
We watch them cross the desert from an armchair in the hall
We saw the world from the edge of our seat
Dance with the harem and drank with sheet
The man on the back of the camels were following me

(March of the Camels)

Het onderscheidend vermogen van White Rabbits lijkt ‘m vooral te zitten in vervreemdende teksten (die bij vlagen doen denken aan de sfeerschetsen op de debuutplaat van stadsgenoten Vampire Weekend) en de vrijwel constante muzikale spanningsboog. Neem de priemende hooks in openingsnummer Kid On My Shoulders, de tegendraadse drums in Dinner Party en While We Go Dancing of de bijna industriële reggae pluk in March of the Camels. White Rabbits geven in elk nummer op het album wel een reden om een wenkbrauw omhoog te trekken, de oren te spitsen en clichématig mee te hupsen op de dubbele (!) drummaat. Het kan haast niet anders dan dat producer Chris Zane (o.a. Les Savy Fav, Tokyo Police Club, Fields en The Walkmen) hier een dikke vinger in de pap heeft gehad.

Het langzaam sudderende succes van Fort Nightly gaf de band de mogelijkheid twee bonustracks aan de originele 41:02 minuten toe te voegen. Met Cotillion Blues is de Strokesiaanse indie-basis aan de wilgen gehangen en is de soundtrack voor een ontspoorde kermisattractie opgenomen. Met de Randy Newman cover Beehive State lijkt de aansluiting bij Vampire Weekend en Cold War Kids definitief een feit. Nu de band ook nog eens gevraagd is te openen voor Spoon, kan het sudderende succes zomaar overgaan in een kokend hete tweede plaat. Wat is dat toch ineens met New York?