Bij een goed gerecht, maar dan ook een echt goed gerecht, proef je de afzonderlijke ingredienten niet meer. Als jij peper proeft, heb je teveel peper gebruikt. Als het zoet van de worteltjesmoes overheerst, heb je de worteltjes te lang tot pulp gekookt. En wanneer de truffelolie op het achterste van je tong blijft drijven, kun je de pasta weggooien. En zo is het nu ook met de nieuwe Raconteursplaat. Ja, er staan meer toeters, meer strijkers, meer toetsen, meer ballades en meer bangers op de plaat. Maar Consolers of the Lonely is geen verzameling ingredienten. Consolers of the Lonely is een ouderwets hoofdgerecht voor de onderbuik. Het is een plaat die inspeelt op emoties, angst, lust en bijbehorende hormonen.

In de openings- en titeltrack neemt Brendan Benson de coupletten voor zijn rekening. De beste songschrijver en zanger van de twee frontheren klinkt Amerikaanser dan we The Raconteurs ooit gehoord hebben. De Beloofde Land variant van Amerika welteverstaan: populistisch, snel en groots. Zo zouden meer albums mogen openen. Voor ons nietige Europeanen: polderend, sparend en verstoppend, neemt Jack het refrein voor zijn rekening. Ondanks zijn verhuizing van grauw, bijna Oost-Europees Detroit naar het oer-Amerikaanse Nashville blijft hij met zijn Europese muzikale referenties de ideale peacekeeper tussen de continenten.

Op de single Salute Your Solution ligt de verhouding tussen Jack en Brendan juist weer andersom. In deze sterk White Stripeiaans-aandoende stamper laat Jack White zien waarom hij de huidige sterrenstatus heeft bereikt. Dit ondanks zijn vocale en tekstuele beperkingen. White is een geweldig muzikant en producer. Zonder voelbare consessies en té overdachte structuren heeft hij wederom enkele hits in handen. Naast de single, zijn het verhalende The Switch and the Spur, Many Shades of Black en de 2008-variant van Fell In Love With A Girl getiteld Five On The Five zeer geslaagd.

De leden van The Raconteurs zijn nog steeds de topmuzikanten van de debuutplaat en hun triomf op Lowlands 2006. In vijfenvijftig (!) minuten durft het viertal meer te stoeien en te patsen met hun muzikaliteit. Zoals gezegd door een rijker instrumentarium, maar ook door traditioneel aandoende invloeden. Meer snufjes country, blues en bluegrass dan menig hedendaagse platenkast zal bevatten. You Don't Understand Me, Old Enough en Rich Kid Blues zullen het ook in de lokale bruine kroeg goed doen. Maakt dat Consolers Of The Lonely suf? Nee! Waarom? De teksten van Brendan Benson! (of toch Jack?) 'Take it as it comes and be thankful when it's done/there are so many ways to act and you can not take it back/there's many Shades of Black.' Een zin die dit jaar ongetwijfeld nog uit vele andere strotjes dan die van Benson te horen zal zijn.

Om het lekken van de plaat te voorkomen kwam na Radiohead ook The Raconteurs met een Shock and Awe release tactiek. Naar verluidt liep Jack White de Warner burelen binnen met de master in zijn hand, gaf deze aan de chairman en eiste dat de plaat de maandag erop in de winkels zou liggen. Dat is ze gelukt. Met dezelfde arrogantie trekt de band zich op Consolers of the Lonely niets aan van tijdsgeest en mode. Zonder stoffig en ouwelijk te worden, heeft de band een coherent en sterk album gemaakt. Hier beleef je minimaal tot het einde van de zomer plezier aan.