Op 5 Days Off 2005 was de spanning rondom het kleurrijke Hot Chip al flink merkbaar. Deze werd nog extra gevoed door de leden van LCD Soundsystem die in de wandelgangen en in elk interview de bandnaam Hot Chip lieten vallen. Wie het debuutalbum Coming On Strong in 2004 had gemist kreeg eind 2005 een herkansing toen het hippe DFA, het label van LCD Soundsystem frontman James Murphy, de band tekende en het album opnieuw uitbracht. Een echte doorbraak bleef uit. Niet zo gek daar het debuutalbum een relatief kleine groep liefhebbers bediende met laid-back electrofunk en nerdy soulbalades.

Het is op het podium waar de Britten hun aanhang verkrijgen. Live blijkt het vijftal namelijk een ware technofunksensatie die de fluorescerende nu-rave hype al ruim vantevoren aan zag komen. Hot Chip wist op hun doorbraakplaat The Warning deze live ervaring vast te leggen en ook nog eens twee grote radiohits mee te pakken. Met: And I Was A Boy From School en Over And Over legde Hot Chip de indietronica lat hoog.

Maar hoe moet je als band een dergelijk succes opvolgen? Het lijkt wel of de jongens zich er geen moment druk over hebben gemaakt. Album nummer drie: Made In The Dark is misschien wel in een TL-verlichtte studio tot stand gekomen, maar toch minimaal met het duistere en zweterige van de clubs in het achterhoofd. Niet dat deze nette Britse heren hun cool in zweet en gruis verliezen. Het is meer dat ze er mee weten te spelen. Of zoals Alexis Taylor in een break halverwege clubbanger Shake A Fist grapt:
Before we go any further
I'd like to show you all a game I made up.
This game is called 'Sounds of the Studio'.
And it can be played with any record
Including this one. You may be surprised!
Waarna de rauwste, smerigste elektronische effecten door de woofers worden gewrongen. Het tekent de muzikale aanpak van de band. Zonder diepe frons en zware pretenties weet Hot Chip met slimme composities en quasi-nonchalante teksten iedereen mee te krijgen in een unieke wereld van dans, kleur, liefde en humor.

Hot Chip heeft niet alleen het spel door, maar voegt daar nieuwe regels aan toe. Over hoe je een album opent bijvoorbeeld, hoe de elektronische variant van potten en pannendrums dient te klinken of hoe gelikte jaren negentig synths eigenlijk heel cool kunnen klinken als je ze maar begeleidt met nichterig zanglijntje, funky gitaar en zuigende, tegendraadse bassen. Het mag duidelijk zijn: Hot Chip teert niet op oud succes, maar zet met Made In The Dark weer vele nieuwe stappen. Tevens hebben de heren onderweg nog een manier gevonden om de slowfunk van het debuut een plek te geven. Nog steeds plagend traag en plakkerig zoet, maar nu met een dansbare drive en aansprekende en universelere thema’s als liefde en afscheid.

Zelden klonken twee dergelijk zoetgevooisde mannen (zanger Alexis Taylor en tweede vocalist Joe Goddard) zo geloofwaardig. En dan te bedenken dat dit een band is die live pas echt overtuigd. Ga Hot Chip na beluistering van Made In The Dark dus vooral live ervaren.