Het is 25 november 2006, London Calling in Paradiso. Al aan het begin van de avond staat de bovenzaal ramvol voor The Pigeon Detectives, een bandje uit Leeds met één single op zak die in hun thuisland al de ene na de andere zaal uitverkoopt. Drie kwartier later is het gelijk van het publiek bewezen: de vijf Engelsen spetteren van het podium, de songs zijn fris en instant meezingbaar en frontman annex branieschopper Matt Bowman windt met zijn wilde podiumpresentatie het zaaltje binnen een minuut om zijn vinger. Hij is zo’n ADHD-figuur die binnen de kortste keren zelf het publiek induikt, constant in gevecht is met zijn microfoonsnoer en door zijn capriolen niet zelden een flinke smakkerd maakt.
Vier maanden later, 30 maart 2007. Het tafereel herhaalt zich op London Calling, maar dan rond middernacht in Paradiso’s grote zaal, die vanaf het begin aan de voeten van de Detectives ligt. Wat een feest, hier willen honderden nieuwe fans meer van horen. Ook door de speakers thuis graag. Maar waar blijft hun vorige zomer al opgenomen plaat toch? Geduld is een schone zaak en wordt deze week eindelijk rijkelijk beloond, nu debuut Wait For Me het levenslicht ziet.
Dankzij een berg korte gitaarrifjes à la The Strokes en een zelfde soort gloedvolle branie als die van plaatsgenoten Kaiser Chiefs, klinkt The Pigeon Detectives als de ultieme kruising van die bands. Nee, originaliteit is niet de grootste kracht van The Pigeon Detectives. Diepgang hoef je ook niet te verwachten met de verhalen over hangen in de kroeg met teveel lager op en meisjesleed.
Maar jongens, wat een plezier spat er van deze plaat af. De vijf detectives hebben de energie en het aanstekelijke enthousiasme waarmee ze op het podium staan ook weten te vangen in de studio. Intussen zijn de twaalf puntige, lekker fel klinkende songs stuk voor stuk upbeat en hypervrolijk. Wait For Me kan wel eens een briljante nieuwe therapie zijn voor mensen met een depressie. Zo ongenadig pakkend als de refreintjes van deze twaalf songs hebben we ze dit jaar nog amper gehoord.
Hoe catchy? Ik durf de volgende weddenschap wel aan. Iedereen die The Pigeon Detectives afgelopen jaar een keer met plezier heeft gezien, fluit bij de eerste keer horen minstens de helft van Wait For Me moeiteloos mee. De rest volgt tijdens een tweede draaibeurt. Te beginnen met de oudere single I Found Out (met dat meezingrefreintje: “Going out with, yes, she’s going out with!” Maar ook Romantic Type, I’m Not Sorry, I’m Always Right en You Know I Love You nagelen zich direct vast in de grijze cellen. Eigenlijk telt Wait For Me twaalf potentiële radiosingles, met z’n allen goed voor de perfecte lengte van precies 35 minuten.
The Pigeon Detectives hadden alleen nog maar een tastbaar visitekaartje nodig om bezit te kunnen nemen van ieder podium ter wereld. Wait For Me komt net op tijd: het is het ultieme toegangsbewijs om deze zomer festivals in heel Europa plat te spelen en duizenden zieltjes te winnen.
Wait For Me is tijdelijk te beluisteren in de Luisterpaal. In juni zijn The Pigeon Detectives vijf keer in Nederland te zien. De data:
6 juni: Vera, Groningen
8 juni: Ekko, Utrecht
9 juni: The Music In My Head, Paard Van Troje, Den Haag
10 juni: Effenaar, Eindhoven
11 juni: Melkweg, Amsterdam
3VOOR12 bespreekt Album van de Week (22): The Pigeon Detectives
De energie van het podium is op Wait For Me razend knap gevangen
The Pigeon Detectives hebben na hun bijzonder aanstekelijke optredens op twee London Calling-edities al honderden Nederlandse vrienden gemaakt. Zie zoveel enthousiasme en energie op het podium maar eens te vangen op je debuutplaat. En zie daar: het is de band uit Leeds op Album van de Week Wait For Me wonderwel gelukt.