Het jaar zit er bijna op. Tijd om de balans op te maken. KindaMuzik en 3VOOR12 werden weggeblazen door dansfransen Justice en vooruitstrevende rockers Dillinger Escape Plan, ontroerd door Beirut en Vic Chesnutt en viel als een blok voor oudgedienden Radiohead en Nick Cave (Grinderman). De 21 beste platen uit de 7EVEN van 2007!

Justice | †
Het is een overstuurde bom, honderd procent overtuiging, godzijdank met een dikke knipoog. Subtiel is het niet natuurlijk, maar dat is het geluid van Justice ook alles behalve. Alles is groot. Waar veel dancealbums toewerken naar een hoogtepunt waarin alles samen komt, is † een groot meeslepend hoogtepunt, waarin af en toe ruimte is voor een bevrijdende ontspanning.

Dillinger Escape Plan - Ire Works
Dillinger Escape Plan is na het vertrek van gitarist Brian Benoit en drummer Chris Pennie duidelijk niet bij de pakken blijven neerzitten. Sterker nog: na het succesalbum Miss Machine weet Dillinger Escape Plan met Ire Works weer verassend uit de hoek te komen met Timbaland-invloedden, blazers en een pianoballad. Dit is geen knieval voor de commercie, dit is vooruitstrevend!

Beirut | The Flying Club Cup
Beirut weet hoe het moet, een meesterlijke plaat maken. Pas 21 jaar is Zach Kondon (en dan al in de 21), de eenmansband die lekker tegen alle hippe, Britse stromen ingaat. Kondon maakt een on-Amerikaanse hutspot van folk, klezmer, Franse chanson en een vleugje zigeunermuziek en laat het eenieder smaken.

Editors | An End Has A Start
Na twee albums wordt duidelijk dat de kracht van Editors met name ligt in de uptempo creaties. Het titelnummer alleen al telt meer inventieve hooks dan het verzamelde werk van Keane en The Killers samen, het triumviraat ‘Bones’ – ‘Escape The Nest’ – ‘Racing The Rat’ bevat het soort machtige uithalen node gemist op de laatste Bloc Party en ook ‘When Anger Shows’ heeft potentie zat voor een bonafide wereldhit.

Battles | Mirrored
Battles zorgt er op Mirrored voor dat verveling geen seconde de kans krijgt om de kop op te steken. Als ze het tempo naar omlaag halen voor een industrieel ambientstuk, kan je er zeker van zijn dat ze een minuut daarna alweer vrolijke onzin uit de vocoder laten vloeien.

Interpol | Our Love To Admire
Als Joy Division een berustend lichaam in een doodskist is waarvan de deksel nog net niet helemaal is gesloten, is Interpol een warmbloedige en worstelende levenskracht die nog lang geen afscheid van het leven wil nemen. Interpol heeft wel degelijk een warm kloppend hart. Een hart dat slechts wordt vertroebeld door een beschaduwde geest.

Lucky Fonz III | Life is Short
Lucky Fonz is puur, uncut, unplugged en vooral erg innemend. Life is Short, maar Lucky maakt het op zijn eigen rommelige, maar  sympathieke wijze genietbaar.

LCD Soundsystem | Sound of Silver
Sound of Zilver is minstens zo goed als het dubbeldikke debuut van een paar jaar geleden. Op het nieuwe album krijgt synthesizerdame Nancy Whang een grotere rol toebedeeld en kiezen James Murphy en co nadrukkelijker dan voorheen voor de groove en de dansvloer. Bij platengigant EMI zullen ze wel mopperen over het gebrek aan singles en de te lange nummers op dit album, maar juist als LCD Soundsystem de tijd neemt, blijkt de groove zich het best te ontwikkelen.

Arctic Monkeys | Favourite Worst Nightmare
Een jaar en drie maanden na het verschijnen van Whatever You Say I Am, That's What I'm Not komen de puisterige pubers met Favourite Worst Nightmare. De Arctic Monkeys zijn hun naïviteit verloren en maken een zelfbewuste en uitstekende plaat die je binnen een maand woordelijk kan meebrullen.

High on Fire - Death is this Communion
Ze hebben er lang op moeten wachten, maar met de nieuwe plaat Death is this Communion kan High on Fire doorstoten naar de wereldtop. Krakers als 'Turk', 'Fury Whip', en 'Rumours of War' klinken namelijk alsof ze steden kunnen verwoesten. Dan moet werelddominantie toch geen probleem meer zijn.

Radiohead | In Rainbows
Dankzij In Rainbows kunnen afvalligen en trouwe volgelingen elkaar weer de hand schudden. Radiohead maakt naast een nieuwe blauwdruk één van de krachtigste muzikale statements van het jaar. En zowaar, de melodie is terug.

Vic Chesnutt | North Star Deserter
De kleine grote man is terug met een plaat, om te huilen zo mooi. In tekst scherp, grappig, ontroerend en moeilijk als altijd. In muziek vol en melodieus, dankzij de medewerking van vijftien muzikanten van het Constellation-label. North Star Deserter is om stil van te  worden.

Klaxons | Myths Of The Near Future
Klaxons doen waar ze goed in zijn, komen ijzersterk uit de hoek en weten zelfs te verrassen met enkele rustigere nummers. Helaas moet hierbij ook een kanttekening geplaatst worden. Zo blijkt het trucje van de band niet altijd te werken als het tempo lager ligt. Een hoog stemmetje, een laag stemmetje, een flink pompende beat en wat opgefokte synthesizers zijn niet altijd een recept voor succes, zo blijkt.

Amy Winehouse | Back to Black
Winehouse is perfect op haar plaats, de productie is typisch soul – met een strakke, droge ritmesectie en veel blazers die naar de voorgrond komen. Conclusie: vele malen beter, origineler en brutaler dan haar zoete debuut. En, nee, ze ging niet naar de Rehab, maar gooide haar management eruit, die dat wel wilde. Aan passie ontbreekt het deze jongedame niet.

The Field | From Here We Go Sublime
The Field laat je het leven door een roze zonnebril bekijken en gaandeweg wordt From Here We Go Sublime heroïne voor het kritische oor. Wat Michael Phelps meesterlijk doet op het WK zwemmen in verschillende disciplines, doet The Field met From Here We Go Sublime: goud halen in de genres house, techno, minimal, ambient en trance.

The Arcade Fire | Neon Bible
Als het debuutalbum van The Arcade Fire een feestje ter ere van de dood was, dan is Neon Bible een kerkdienst over oorlog, angst, het geloof en het einde der tijden. Het verwerken van persoonlijk verdriet heeft plaatsgemaakt voor doemdenken over de staat van de wereld.

Burial | Untrue
Burial gaat verder op de eigenzinnige weg die hij met zijn debuut was ingeslagen. De doordringende melancholie en de vervreemdende omgevingsgeluiden die als vuil water in je kleren kruipen zijn gebleven, evenals de schijnbaar zeer ritmische, maar nog steeds compleet ondansbare beats. De verborgen schoonheid van Untrue knijpt je keel dicht en gaat recht naar je hart. Waar muziek thuishoort.

Grinderman | Grinderman
Met Grinderman verlaat Nick Cave (eindelijk!) nog eens de kabbelende piano-binnenwatertjes en gaat hij de woelige gitaarbaren weer op. Die koerswijziging stuurt Grinderman volle kracht richting woeste en getormenteerde bluesrock die aan het beste van ’s mans vroegere carrière doet denken.

Gui Boratto | Chromophobia
Braziliaan Gui Boratto biedt zeventig minuten lang een eigen interpretatie van de typische Kompakt technosound. Transparant geluid, op één hoofdmelodie gebaseerde nummers, verslavend-repeterende muziekstructuren en veel oor voor detail. Van dromen op de sofa tot spacen op de dansvloer.

Bloc Party | A Weekend In The City
Twee jaar, een ijzersterke livereputatie en een korte pauze later trekt Bloc Party met A Weekend in the City de lijn door die na Silent Alarm met tussendoorsingle 'Two More Years' is ingezet. De fenomenale ritmesectie is een beetje getemd en Okereke houdt zijn vocale uitbarstingen binnen de perken.

Hermano | ...Into the Exam Room
Het is John Garcia eindelijk gelukt: niet zijn ex-bandmaatje Josh Homme met zijn Queens of the Stone Age staat in de jaarlijst, maar zijn eigen Hermano. De band van ex-Kyuss frontman John Garcia laveert ook nu weer tussen '70 riffs waarmee The Cult groot werd en de duistere bluesrock van Danzig. Hermano is een Amerikaanse band in de beste traditie die met ...Into the Exam Room niet onderdoet voor Bruce Springsteen.

De Eenentwintig wordt donderdag 13 december uitgezonden op 3VOOR12/CENTRAL tussen 13:00 en 16:00 uur. Daarna online te beluisteren.