C-mon en Kypski hebben een nieuwe plaat uit: Where The Wild Things Are. Een plaat vol aanstekelijke niks aan de hand-composities die dansbaar, dienstbaar en ook af en toe stevig rockend zijn. En dat is het dan wel. C-mon en Kypski consumeer je zonder dat het verder gaat dan dat. Geen fijnproeverij of langdurige bevrediging wat mij betreft maar uitstekend voor waar het zijn voltreffer haalt, in een zaal met mensen die vermaakt willen worden. Dan is deze band meteen te boeken. En met deze tweede plaat heeft de band een enorm scala aan sounds en variaties in huis waar ze nog lang mee door kunnen
Jiggy Dje komt uit D.A.C. De kenners weten dat ik het dan over Amersfoort heb en over hip-hop. Jiggy heeft de solo-schoenen aangetrokken en een album afgeleverd met de titel Noah’s Ark. Naar eigen zeggen een plaat voor zijn nog ongeboren kind (er is zelfs nog geen vaste mevrouw Dje geloof ik). Een plaat die later een soort Ark moet zijn, een veilige haven voor nog te fabriceren kleine Noah. Een meer dan opmerkelijke totstandkoming van een titel van een hip-hop album, hetgeen toch vaak niet verder gaat dan het zweet des aanschijn van de woordenspuwers zelf. Zo ook op het podium, waar Jiggy (samen met DJ PCM, Spacekees en Terilekst) de zware wedstrijd toch weet om te buigen in een verbale overwinning zonder zich te verliezen in dom geschreeuw en weinig wol. Jiggy GAAT over iets en dat is lekker.
Man Man zou op deze avond afsluiten maar door een elektronischesnelwegdiscommunicatiestructuurprobleem ging dat even niet door. Dan The Tellers. Speelden diezelfde avond al in een programma van Radio 5 in Desmet, en konden dus mooi even blijven. Maar wat gebeurt er als je twee jongens van respectievelijk 19 en 20 jaar, vijf uur laat wachten in een bar, terwijl er in geen velden of wegen een ouder/verzorger/management/grotebroer/platenbaas te vinden is? Dan gaat de pomp open en giet de een zich vol terwijl de ander volgens mij de ene pretsigaret met de andere aansteekt. Gevolg nummer twee : Een starnakel bezopen zanger die het interview liever in het Engels doet (terwijl hij Waals is) omdat hij bang is geworden voor zijn eigen Frans, en een gitarist die volgens mij het pinapparaat uit de bar tot stemapparaat had verheven want werkelijk geen enkele noot zat er nog recht op. De combinatie van stomdronken, stoned,valse snaren en twee net ontslagen middelbare scholieren was werkelijk ongelooflijk geweldig om te zien en te horen. Een gevecht met hun eigen hersenen, en toch het liedje (in’t geheel geen slechte trouwens!) overeind weten te houden. Kijk en luister maar. Bijzonder. Ben benieuwd hoe ze zijn als de olie niet in de man zit.
Man Man wel woensdag. Ben benieuwd. Ga zelf maar eens zuipen denk ik.
Gr
E
Jiggy Dje komt uit D.A.C. De kenners weten dat ik het dan over Amersfoort heb en over hip-hop. Jiggy heeft de solo-schoenen aangetrokken en een album afgeleverd met de titel Noah’s Ark. Naar eigen zeggen een plaat voor zijn nog ongeboren kind (er is zelfs nog geen vaste mevrouw Dje geloof ik). Een plaat die later een soort Ark moet zijn, een veilige haven voor nog te fabriceren kleine Noah. Een meer dan opmerkelijke totstandkoming van een titel van een hip-hop album, hetgeen toch vaak niet verder gaat dan het zweet des aanschijn van de woordenspuwers zelf. Zo ook op het podium, waar Jiggy (samen met DJ PCM, Spacekees en Terilekst) de zware wedstrijd toch weet om te buigen in een verbale overwinning zonder zich te verliezen in dom geschreeuw en weinig wol. Jiggy GAAT over iets en dat is lekker.
Man Man zou op deze avond afsluiten maar door een elektronischesnelwegdiscommunicatiestructuurprobleem ging dat even niet door. Dan The Tellers. Speelden diezelfde avond al in een programma van Radio 5 in Desmet, en konden dus mooi even blijven. Maar wat gebeurt er als je twee jongens van respectievelijk 19 en 20 jaar, vijf uur laat wachten in een bar, terwijl er in geen velden of wegen een ouder/verzorger/management/grotebroer/platenbaas te vinden is? Dan gaat de pomp open en giet de een zich vol terwijl de ander volgens mij de ene pretsigaret met de andere aansteekt. Gevolg nummer twee : Een starnakel bezopen zanger die het interview liever in het Engels doet (terwijl hij Waals is) omdat hij bang is geworden voor zijn eigen Frans, en een gitarist die volgens mij het pinapparaat uit de bar tot stemapparaat had verheven want werkelijk geen enkele noot zat er nog recht op. De combinatie van stomdronken, stoned,valse snaren en twee net ontslagen middelbare scholieren was werkelijk ongelooflijk geweldig om te zien en te horen. Een gevecht met hun eigen hersenen, en toch het liedje (in’t geheel geen slechte trouwens!) overeind weten te houden. Kijk en luister maar. Bijzonder. Ben benieuwd hoe ze zijn als de olie niet in de man zit.
Man Man wel woensdag. Ben benieuwd. Ga zelf maar eens zuipen denk ik.
Gr
E