De pers schreef maar al te graag over de omvang van de twee paar broertjes en zusjes, die samen The Magic Numbers vormen. Maar nu er wereldwijd al ruim een half miljoen exemplaren van hun debuutalbum zijn verkocht, kan toch niet alleen hun opvallende verschijning de oorzaak zijn van hun succes. Hun pure popsongs blijven kleven in je oor. Ze hebben het achter zich gelaten, het beruchte Top Of The Pops-incident. Toen de presentator Richard Bacon van de belangrijke Britse televisieshow de Londenaren aankondigde met een referentie over hun omvang, liep de band boos het podium af. Ze wilden hun debuutsingle Forever Lost niet meer spelen. Wie The Magic Numbers nu vraagt naar het bewuste voorval, krijgt te horen dat ze de volgende dag weer vrolijk op Lowlands stonden. Drummer Sean Gannon voegt er fijntjes aan toe dat ze hun tweede single Love Me Like You ook niet in dat tv-programma presenteerden: "We hadden het simpelweg te druk met touren in de Verenigde Staten." Waarom zouden ze zich ook nog druk maken, de zaken gaan uitstekend. Hun titelloze debuutalbum is inmidddels wereldwijd de grens van een half miljoen exemplaren gepasseerd. En ze kunnen het aantal verzoeken voor optredens nauwelijks meer aan. Bassiste Michele Stodart kan zich nog herinneren dat precies twee jaar geleden de Londense platenwereld zich verbaasde over het feit dat een tot dan toe volstrekt onbekende band Bush Hall uitverkocht. Toch vierhonderd betalende bezoekers. "Gewoon veel erg spelen en zorgen dat je goede songs hebt", geeft Sean als advies aan beginnende bands mee. De meeste van hun pure popsongs worden geschreven door broerlief en frontman Romeo Stodart. Soms het resultaat van samen passen en meten, maar vaak genoeg krijgt hij zijn beste invallen 's nachts. "Het komt wel eens voor dat Romeo me om vijf uur 's ochtends wakker maakt. Als ik dan weer in slaap val, is het niet goed. Maar wanneer ik me naar beneden spoed om een harmoniestem te verzinnen, is het weer een klassieker." De bandleden ontkennen dat ze er expres op uit zijn om liedjes te schrijven die je niet meer uit je kop kan stampen. Michele: "Het gebeurt gewoon. Onze samenzang maakt het wel wat melodieuzer." Sean merkt op dat de vrolijke liedjes vaak treurige teksten hebben, net zoals dat bijvoorbeeld bij The Smiths het geval was. "Maar vreugde en treurnis zijn de sterkste emoties. Dat maakt ook dat het zo goed werkt." Hun kwaliteiten zijn niet onopgemerkt gebleven in overwachte elektronische hoek, zoals bij The Chemical Brothers. Die zaten al een tijdje in hun maag met het vinden van geschikte vocalen voor de track Close Your Eyes. Romeo bracht de oplossing. "Hij heeft er een week op gezeten, en was niet zeker van zijn zaak, maar The Chemical Brothers waren verrukt met zijn bijdrage." Uiteindelijk ontvingen The Chemicals een Grammy voor hun album Push The Button, waar het nummer op terecht kwam. "Dus wij hebben nu een tiende Grammy, een semi-Grammy", proest Michele uit. Maar het meest verguld is The Magic Numbers over 't voorprogramma voor de Britse tournee van Brian Wilson. "Hij noemde ons in interviews zelfs één van zijn favoriete bands van de afgelopen jaren. Nou, dan kan ik nu ter plekke dood vallen met een gelukzalige glimlach om mijn mond", overdrijft Sean. Ze mochten zelfs een nummertje op het podium meezingen met de band van Wilson. Behalve Sean dan. Hij is het enige bandlid dat niet zingt namelijk. Niet dat hij daar rouwig over is: "Ik heb achter mijn drumkit avond na avond de beste plek van de hele zaal." Luister naar het hele interview uit het programma Dubbel Check met Michele Stodart en Sean Gannon.