El Presidente heet de nieuwe band van voormalig GUN (Word Up)-bassist Dante Gizzi. Na zijn tijd bij Gun begon hij een bistro in Glasgow en ontdekte daar zoveel schrijfmateriaal voor songs dat hij maar gewoon begon. Inmiddels is dat dus een band met de naam El Presidente en een op 3FM behoorlijk goed gedraaide single Without You. El Presidente is een slimme band. Een bandprofiel om geboeid naar te kijken. Voorop Dante als een soort pater familias (hij is tenslotte geen 25 meer) in pak gestoken, geflankeerd door een goed uitziende bassist en gitarist. Maar ultieme eye catchers zijn de twee dames in de band. Door Dante zorgvuldig geselecteerd en “handpicked” zoals hij zelf zei, zijn Laura Marks (keys, vocals) en Dawn Zhu (drums) meer dan complementair aanwezig in El Presidente. Het doet een heeeeel klein beetje denken aan Prince en zijn vrouwen, maar dan gewoon uit Glasgow zal ik maar zeggen. En dan de songs. Ook al even slim. Een combinatie tussen van alles funky en nog wat rock, maar wel met supercatchy refreintjes en strakke melodielijnen. En dat de helft van de band op deze avond in Desmet van harddisk meeloopt waardoor de zwakke punten van de muzikanten (en dat waren er wel een paar…) zwaar gemaskeerd worden, zal me eigenlijk een rotzorg zijn. El Presidente maakt waar wat ze je belooft…Een totaalpakket aan muzikaal entertainment. Mocht je het zelf willen zien dan kan dat op 19 april a.s in Paradiso. Dan de eerste Scandinaviërs. Niet echt vikingen, deze mannen van Campsite. Aardig, dat wel. Bijzonder sympathieke gasten die allemaal goed kunnen spelen en hun songs met plezier brengen, maar er mist wel een hoop bij deze band. Om te beginnen goeie songs en dat is niet geheel onbelangrijk. Alles wat de mannen spelen lijkt rechtstreeks gekopieerd van hippe Engelse jaren tachtig bandjes of van hippe Engelse bandjes van de laatste drie jaar, maar dat verschil is niet zo groot volgens mij…Smoelloos is misschien wel het moeilijkste wat je kunt overkomen als band, want daar ligt volgens mij nou precies de scheidslijn tussen eigen werk en coveren. Campsite is een beetje een coverband met eigen repertoire….en ondanks dat het leuk is om naar te kijken, is dat niet echt leuk om naar te luisteren. Thomas Denver Johnson komt uit Zweden. Een kleine, frêle jongeman die nogal last lijkt te hebben van zenuwen als we praten. Hij siddert heen en weer over de bank en de zweetpareltjes die zich meer en meer verzamelen op zijn voorhoofd vertellen mij dat hij deze vijf minuten praten als een week Abu Ghraib ervaart. Kortom: kort houden en spelen laten. Ik luisterde dinsdag naar een paar tracks van zijn laatste album Barely Touching It en daar staan een paar mooie dingen op. Niet wereldschokkend nieuw of enerverend, maar goed gemaakte songs binnen het metier van zanger met gitaar, pedal steel en harmonica. Hoe jammer is het dan te merken dat Thomas, om wat voor reden dan ook, zijn stem en spel helemaal niet onder controle heeft en tegen alle uithoeken van zijn nummers aanknalt, om iets te vaak zelfs het pad zo te verlaten dat mijn enige overgebleven amalgaamvulling er last van krijgt. Jammer, jammer, jammer, want dat hij mooie dingen schrijft is me wel duidelijk. Iedereen heeft wel eens kleine vormcrisis…laten we het daar op houden.Van Nistelrooij scoorde gisteravond de winnende goal tegen West-Ham in de premier league. Kop op Thomas, het kan.. Een (af)wisselende Club dus deze week. Volgende week gaan we Nederlands met BluesBrotherCastro, hip-hop extraordinaire met The Listener en ongegeneerd emo-brullen met Mindfold. Zo, nu 8 koppen koffie om de late Clubnachtelijke biertjes uit m’n geheugen te wissen.