De Mystery Jets staan aanstaande zaterdag op het London Calling Festival, waar 3VOOR12 uitgebreid verslag van zal doen. Bekijk dus ook ons London Calling Magazine. Amsterdam heeft haar Ruigoord, Londen haar Eel Pie Island. Het Britse indiebandje Mystery Jets oefent daar in een boot. De hippiegemeenschap op de Thames is alleen via een voetgangersbrug te bereiken. Een beetje mysterieuze plek ook. "In het voorjaar leidt een pad van narcissen je het eiland op. Voor bezoekers moet het wel moeilijk zijn, te onderscheiden waar het gemeenschappelijke gedeelte ophoudt en het privégedeelte begint", legt zanger Blaine Harrison uit. Maar joviaal als hij is, biedt hij rondleidingen aan. Tot het storm zal lopen. Hun debuut Making Dens is zo¹n album dat opvalt tussen de rest. Niet alleen vanwege het artistieke hoesje, maar ook muzikaal. Pakkende Britpopliedjes worden doorspekt met rare geluiden. Blaine: "Tijdens het mixen werden we ook telkens door de studiotechnicus gebeld met de vraag of we (maakt een geluid dat op een valse viool lijkt) er persé op wilden houden. Dat wilden we." De band is ook de schrik van iedere zaalmixer vanwege het vreemde instrumentarium dat ze het podium op slepen. Te denken valt dan bijvoorbeeld aan postbussen. "Het komt geregeld voor dat onze manager met een boodschappenbriefje de sloophoop op wordt gestuurd. Al geloof ik dat de songs ook uitgekleed beklijven", denkt Blaine. Dan waren we nog niet eens aanbeland bij het feit dat Blaine's vijftigjarige vader Henry op gitaar meespeelt. De ex-architect beleeft zijn tweede jeugd in de band van zijn zoon. De vergelijking dringt zich op van een vader, die maar al te graag een treinbaan voor zijn zoontje aanschaft om er vervolgens zelf mee te gaan spelen. Blaine vindt dat een charmante vergelijking: "Het kwam voor dat hij met de kerst platen voor mij kocht, die hij eigenlijk zelf wilde draaien. Maar nu koop ik wel eens cd's voor hem, die ik eerst voor me zelf kopieer," vertelt Blaine lachend. "Mijn vader is mentaal de jongste van de band". Het is niet zo dat zijn vader hem niet alleen kan laten, omdat de zanger met een open ruggetje werd geboren, een erfelijke aandoening waarbij het zenuwstelsel is aangetast. Blaine loopt daarom op krukken. Maar zielig wil hij niet genoemd worden. "Als een atleet van zijn fiets valt en zijn rug breekt, is dat veel erger. Ik ben het gewend en heb er mee leren leven", zegt hij stoer. Als speciale wens heeft Blaine dat het London Calling-publiek zich van tevoren te buiten gaat aan het maken van t-shirts met de tekst Zoo Time. Schijnt gebruikelijk te zijn, van de band die op last van de plaatselijke autoriteiten niet meer op mag treden op Eel Pie Island, omdat het er te druk zou worden. En als we dan toch creatief bezig zijn, neem dan meteen je overtollige schoenen mee. Om op het podium te zetten, zodat de band er een mooie kandelaar van kan bouwen. Je bent gewaarschuwd. Luister vanmiddag naar het hele interview in het webradio programma Dubbel Check.