De Amerikaanse singer-songwriter Josh Ritter beschrijft in Girl In The War hoe de gewone man langzaam in de valstrik van de Irak-oorlog is gelopen. Om preken voor eigen parochie te voorkomen, benoemt hij niet huisje en beestje. Liever geeft hij verslag van de situatie. Hij maakt handig gebruik van een literaire helicopterblik in zijn teksten. "Het is niet aan mij om politiek commentaar te leveren, maar vreselijke gebeurtenissen ontstaan niet zomaar. Als je met een helicopter in een oorlogsgebied landt, weet je ook niet meteen welke partij de goede is", legt hij uit. Ritter vond enkele jaren geleden in Dublin een vruchtbare voedingsbodem. Daar werd hij op sleeptouw genomen door Glen Hansard, de frontman van de The Frames. Niet alleen Ritter, ook singer-songwriters als Gemma Hayes en Damien Rice vonden destijds bij het Ierse publiek een gewillig oor. Ritter was vooral blij met 'open microfoon'-avondjes, die hem de vrijheid gaven nieuwe songs uit te proberen . Waarom juist de Ieren hem omarmen, weet Ritter niet. "Al was het ook zo dat het voor mij duurder was telkens naar Idaho terug te vliegen", relativeert hij. The Animal Years, zijn eerste album voor een groter label, is ook het eerste album waarop hij in muzikaal opzicht zijn ideeën goed uit kan werken. In plaats van een weekend of een week om op te nemen, had hij nu een volle maand de tijd. Dat voelt voor hem als een luxe. Nog geen dertig, krijgt Ritter in lovende kritieken al het etiket 'De Nieuwe Dylan' opgeplakt. Hij zit niet met die vergelijking, zolang het maar aandacht voor zijn werk oplevert. Prijsstuk van zijn nieuwe album is het bijna tien minuten durende epos Thin Blue Flame. Een nummer dat hij via zijn website overigens gratis weggeeft. Dat is zo'n beetje net zo erg als de plot van je boek weggeven. "Ja, mijn platenmaatschappij vond dat ook," lacht Ritter. "Maar voor mij telt vooral dat men het hoort." Ritter windt zich flink op in dat nummer, maar het gaat dan ook niet zomaar over iets futiels als De Liefde. "Het gaat over je niet af laten leiden van de verantwoordelijkheden van het leven hier door de beloftes van een eventueel Hiernamaals. Als er al zoiets bestaat, dan wil ik me er nu niet mee bezighouden. Liever de steden aan mijn voeten kussen dan luchtkastelen daarboven." Voor de wat minder spiritueel aangelegde luisteraar valt er ook genoeg te beleven op The Animal Years. Stomme film-sterren Laurel & Hardy duiken regelmatig op in de vermomming van Bijbelse figuren, en natuurlijk verraadt de titel al de nodige beesten die in de teksten figureren. Ritters favoriete beesten zijn trouwens de hond en het paard. "Honden in alle vormen, van de coyotes, die je regelmatig hoort huilen in de streek waar ik vandaan kom, tot de gewone trouwe viervoeter. Honden geven je onvoorwaardelijke aandacht." En paarden? "Mijn vader was dierenarts en het leken me altijd van die enorme onvoorspelbare beesten. Maar nu ik erover nadenk, paarden zijn eigenlijk net grote honden." Luister naar het hele interview met Josh Ritter uit het webradio programma Dubbel Check. De cd staat tijdelijk ook in de luisterpaal.