Club 3voor12 is altijd open, weer of geen weer. Gelukkig is het publiek dezelfde mening toegedaan. Weer of geen weer…We komen gewoon. Dientengevolge is het gezellig druk als we toekomen aan de eerste band van de avond. Be Your Own Pet heet dit viertal uit Nashville Tennessee. Als je je door de woonplaats tot country-achtige associaties laat verleiden zit je er mijlenver naast, want een ruige, gierende en ongemeen felle garagepunk-explosie slaat je de oren van je kop ! Drie keer 18 en 1 keer 19 jaar oud zijn ze, en maken deze muziek al sinds hun 15e. Jemina Pearl (zangeres, klein, platinablond, tikje Debbie Harry, Superwoman on speed) geeft vanaf de eerste noten alles wat ze heeft, terwijl Nathan Vazquez (de bassist) haar na 30 seconden bijna knock-out slaat met de hals van zijn bas. Een welgemeende “FUCK YOU” is zijn deel en vol gas ramt ze zich de rest van de song en het optreden in. Om vervolgens pas te stoppen als wij op de radio allang wat anders draaien en de tourmanager haar heftig gebarend duidelijk maakt dat er nóg twee bands spelen vanavond. Hiervoor sloop ik ergens midden jaren tachtig mijn ouderlijk huis uit…Om zo’n bandje te zien in de Goudvishal of Willeméén in Arnhem. En nu staan er vier Amerikaanse minors hetzelfde trucje met me uit te halen. Keihard gaan om nooit meer te stoppen. Als ik na afloop even naar de kleedkamer sneak om de band te melden dat ik bijzonder onder de indruk ben, wordt ik uitgebreid “ge-hugged” door drummer Jamin Orral die half snotterend uitlegt dat hij zooooooooooo genoten heeft… Ik luister naar hem en zie zijn enorme pupillen die op een basketbalveld thuishoren en realiseer me opeens dat dit echte American teens zijn. Voor het eerst Amsterdam in zonder papa en mama en je tegoed doen aan alles wat er te vinden en te krijgen is…Behalve Jamina… Die houdt het bij een biertje dat ze hier wel in het openbaar mag opdrinken. Ze wrijft wat over de bult op haar achterhoofd en lacht. Vier ongeremde wereldpunkertjes uit Nashville. Wat een band…Wat een opening van een nog lange winteravond. Een groter en mooier contrast met BYOP kan eigenlijk niet als ik Jason Collett (Broken Socail Scene) interview. Waar het bij de vier van BYOP om “plain fun” draait, praat ik met Jason over de verdieping in songschrijven die hij heeft doorgemaakt de laatste tijd, over het mega-narcisme van John Lennon waardoor alle songs over hemzelf gingen en over het mini-narcisme van Jason Collett waardoor zijn songs eindelijk eens een beetje over hemzelf gaan. Ik spreek met een muzikant die heel erg goed weet wat hij doet om daar vervolgens weer mee in gevecht te gaan. Dat maakt hem een spannend mens en een spannend schrijver. Idols of Exile heet zijn tweede solo-album en de songs die Jason in de Club over het voetlicht brengt zijn mooi. Alleen met zijn gitaar is Jason gedwongen de essentie van de songs te pakken en ook al behoeft dat een (overigens prachtige) introductie van een minuut of twee, de essentie wordt scherp getroffen. Jason Collett is een zeer getalenteerd schrijver en performer die juist door de beperking van die ene gitaar misschien wel het beste tot zijn recht komt. Op de plaat slaan de arrangementen mij soms een beetje lam door een veelheid van ideetjes en vondsten, maar bare naked is het wonderschoon en ontroerend eerlijk. SodaP uit Amsterdam heeft het laatste uur in bezit. Hits the City heet het nieuwe album van dit drietal. Een plaat vol rocksongs die soms catchy zijn, dan weer uitweiden in brede structuren, je op het verkeerde been zetten, maar me wel wat doen. Op plaat dan…Live is de band best goed. De sound is eigen, de songs zijn van de plaat goed vertaald naar live en de heren kunnen stuk voor stuk uitstekend spelen. Maar één essentieel ding gaat er wat mij betreft mis op deze avond. De zang van Jeremy haalt het instrumentale niveau van de band bij lange na niet, waardoor de songs geweld aangedaan wordt en dat is echt heel jammer. Of dat door de avond kwam of dat het een serieuzer euvel betreft heb ik geen zicht op, maar het maakte de set van Soda P moeilijk beluisterbaar op de radio. En dan de sneeuw weer in… De wereld klinkt altijd een beetje gedempt als het zo vers wit is. Misschien wel lekker na een bijzonder afwisselende en enerverende avond….en niet in de laatste plaats omdat Be Your Own Pet een zenuwslopende piep in mijn oren heeft nagelaten. Die zal vanzelf wel weer verdwijnen…jammer eigenlijk. Gelukkig hebben we de foto’s nog. Volgende week iets speciaals. Twee bands waarvan 1 grote met personeel en trucks en eigen backline en cateringwensen en backstagepassen (Snow Patrol) en een hele artistieke (Wilderness). Een derde uur gevuld met alleen maar goeie platen…Zoiets? Tot dan. Eric