Absynthe Minded is -ondankt het feit dat ze gebukt gaan onder de afschuwelijkste groepsnaam van de Benelux- wel meteen een van de beste bands van diezelfde landengroep. Dat bewezen ze een klein jaar geleden met een spetterend optreden in Club 3voor12 en dat bewezen ze gisteravond weer. 't Is niet voor niets dat dEUS hen vroeg om diverse voorprogramma's voor hen te doen. De kalme en welbespraakte voorman Bert Ostyn weet precies hoe zijn orkestje langs allerlei muzikale wegen en zijpaden kan voeren zonder ook maar een moment de weg kwijt te raken. Gisteravond begon de band uiterst ingetogen met het slotnummer van hun nieuwe cd New Day, om in de hoogste zigeunervioolpunk-versnelling te eindigen met openingsnummer van die plaat, het hectische Mary's Hotel. En ze mogen er dan nogal deuzig uitzien, deze studentikoze Gentenaren, als het om muziek gaat is de deuzigheid ver te zoeken. Intens en geladen kwam het optreden tot een hoogtepunt in My heroics, part one, waarbij Absynthe Minded de zaal doodstil aan zijn voeten kreeg. Hulde, hulde, hulde. Miss Antarctica is een gitaarband in de traditie van Muse, Placebo, Coldplay en U2, die bestaat uit twee van oorsprong Engelse mannen en twee Nederlanders. De Engelsen, de sympathieke Richey en Jason, voerden het woord. Ze maken al jaren muziek maar pas onlangs kwam hun droom uit -een debuutalbum bij een major. Daarmee ligt er nogal wat druk op de band, want wat erin is gestopt moet er natuurlijk ook weer uitkomen, zo zijn de regels van het spel in de platenindustrie. Voor Richey was er evenwel geen keus. Zenuwen of geen zenuwen; hij kan niks anders en hij wil niks anders dan muziek maken. En dus kregen we na de akoestisch georiënteerde show van Absynthe Minded de Grote Elektrische Show van Miss Antarctica. Nog nooit had joe gastheer op het podium van de club zoveel effectpedalen gezien. Effectpedalen die overigens, dat moet gezegd, met verve bediend werden door met name Richey, die in het openingsnummer (de single With You Hello Is One Step From Hell) ons al zo'n beetje alle hoeken van sonisch universum liet horen. Eerlijk is eerlijk, joe gastheer heeft weinig op met de melancholisch galmende grotestadsrock van Miss Antarctica. Maar de riff van With You Hello speelt nu al wel 24 uur door zijn hoofd en het was een feit dat de band professioneel en bezwerend speelde, en tijdens het Club 3VOOR12 optreden bijna geen misstap maakte. Het publiek reageerde navenant. Daarmee namen ze meteen wraak op een minder goed optreden tijdens de laatste aflevering van London Calling. Als ze er nu de komende maanden ook nog in slagen de zenuwen thuis te laten, kunnen ze op Noorderslag wellicht nog een fijne deuk in de Hollandse boter slaan. Over Hollandse boter gesproken; Hollandser dan Rik Van Den Bosch kun je ze bijna niet treffen. Blond, wat bleek, zware shagjes rokend en zo nuchter als een brugwachter, lijkt het er niet op dat deze frêle verschijning onze avond kan redden. Het akoestieken folkpunk-duo Two Gallants uit San Francisco heeft namelijk op het laatst verstek laten gaan en er is geen tijd meer om een volledige band als plaatsvervangers in te zetten. Maar in de voorronde voor de Grote Prijs had joe gastheer in de categorie singersongwriter een jongen aan het werk gezien in de Utrechtse Ekko, die met zijn subtiele gitaarspel en zijn hartverscheurende zang het publiek aan zijn voeten had gekregen -en daarmee ook in de finale was beland (24 december, Melkweg). Zou die niet...? Binnen 10 minuten was het rond -Supersub Rik liet zijn studio-sessie voor wat hij was en een paar uur later beklom hij een van de twee barkrukken op het Club 3VOOR12-podium. Op de andere barkruk lagen zijn teksten, want Rick houdt van risico en dus speelde hij ook een paar gloednieuwe nummers, in plaats van te teren op de oude "roem" van zijn eerdere werk, dat verscheen op de behoorlijk goeie cd "Out Of Town". En meteen nadat hij zijn mond opendeed had hij de aandacht van het publiek gevangen. Zonder gene stortte hij zijn blues uit Neil Young-achtige liedjes, compleet met harmonica-solo's. De deltabluesstijl waarover in het interview had gesproken kwam minder aan bod, maar daar leed alleen een kniesoor onder. De kniesoren van de avond hadden zich trouwens keurig verplaatst naar het café, zodat Rik zonder geroezemoes een mooie akoestische kers op de taart van de avond kon plaatsen. God, of iemand, zegen hem. Volgende week wordt het vast weer prachtig en houd je band bij de hand want je weet nooit of je op het laatste moment wordt gebeld om in te vallen :-) Voor Steve Wynn bijvoorbeeld, of The New Pornographers of Flexican & Flinke Namen. Tot daar.