Om half negen 's avonds is alles nog koek en ei. Steve Wynn, Amerikaanse cult-held en één van de vaste waarden in Club 3VOOR12 de afgelopen zeven jaar, belt op vanuit de Utrechtse EKKO. Ja natuurlijk haalt hij het. Ja natuurlijk stappen ze daar om 23.00 uur exact van het podium af. Ja natuurlijk zijn ze dan om 24.00 uur in Amsterdam. En jazeker kunnen ze snel soundchecken en om 24.15 uur spelen. "No problem man". Maar zover is het nog lang niet. Eerste moet er nog een keer naar de cd Twin Cinema van The New Pornographers geluisterd worden ter voorbereiding van het interview met voorman Carl Newman. En wat een geweldige plaat blijft het. Vrolijke, jubelende Canadese pop -met een twist. Joe gastheer verheugt zich aanvankelijk dan ook erg op het optreden. Maar als ik Carl even later in de gang zie staan en hem een hand geef verheug ik me er al wat minder op -en nog minder op het interview. 15 jaar kennismaken en interviewen van popsterren, would-be rock-sterren, wanna-be-rapsterren, pseudo-ruksterren en alles wat daar tussen doorzweeft, heeft me een feilloze antenne gegeven als het gaat om 'de klik'. Bij een eerste handdruk kun je meestal al weten of het wat wordt met iemand, dat interview. Bij Carl weet ik bijna onmiddellijk dat het niks gaat worden. Schichtig kijkt hij om zich heen, alsof hij er liever niet zou zijn, en zijn houding straalt een grote ongemakkelijkheid en desinteresse uit. "Kom je in je eentje op de bank zitten voor het interview?" vraag ik, daar The New Pornographers een band is die uit soms wel negen man/vrouw bestaat (zangeres Neko Case is er vanavond helaas niet bij). "No, I wanna take somebody down with me," antwoordt Carl, vreemd grijnzend. En zo geschiedt. Drummer Kurt is het slachtoffer die mag meelullen maar ook weer niet teveel moet zeggen. Carl laat de meeste vragen ongeïnteresseerd langs zich afglijden en uit zijn hele houding spreekt dédain. O, we hebben hier natuurlijk met een miskend genie te maken, denk ik. Maar ik heb geen zin om deze glibberige aal met een wollen handschoen vast te pakken en dergelijke antwoorden uit hem te wurgen. En dus betreden de TNP na een kort 'gesprek' het podium van Club 3VOOR12. En spelen daar een vlekkeloze set. Die in al zijn perfectie maar lijdt aan één euvel: namelijk de godvergeten bloedeloosheid van de hele exercitie. Zonder zichtbaar spelplezier zulke blijmoedige popsongs spelen; het is of PSV met lange gezichten met 10-0 over Ajax heenloopt. De bad vibes ondergraven de good vibes. Gelukkig zijn de good vibes snel terug als de goedlachse Amsterdamse hiphoppers van Flinke Namen de bank van de Club bezetten. Sef, Fit en DJ Flexican gaan op het moment erg hard. Zo staan ze op 23 december in de finale van de Grote Prijs in de categorie Hiphop, heeft The Flexican net een puike soundtrack afgeleverd bij het Made In The Shade toneelstuk KINGS, en werken ze aan hun debuut-cd. Met verve vertellen de geboren podiumdieren Fit en Sef hun verhaal. Het verhaal van buurjongens uit de multiculturele Albert Cuyp-buurt, die op een dag bedenken dat ze ook wel eens een keer een hiphopnummer kunnen maken. En van het een kwam het ander. Ook op het podium blijken de Namen best Flink te zijn. De rijms van vooral Sef komen goed over en Fit swingt dat het een aard heeft. De beats van Flexican zijn beurtelings duister en grommend (in: Laten We Het Daar Niet Over Hebben), dan weer feestelijk (in Hak Hem Door De Midden). De hakkende armen in de zaal laten niets te raden over; ook het Club 3VOOR12 publiek ziet de sympathiek Flinke Namen wel zitten. En dan is het wachten op Steve Wynn en zijn band, The Miracle 3. Waar op dit moment zelfs een Nederlandse bassist inzit, namelijk ex-Blue Guitars- en Cords-lid Erik Van Loo. En het is die Erik die om 24.00 uur opbelt om te vertellen dat de band weliswaar op tijd vertrokken is maar...midden in de nacht in de file staat. "Het gaat nu van 3 naar 2 naar 1 rijstrook." Joe gastheer maakt zich geen moment zorgen. Steve Wynn is een gentleman -als hij iets afspreekt, komt-ie het na. Al moet hij een helikopter inzetten. Dat blijkt niet nodig, goddank. De band rolt met het zweet van hun show in de EKKO nog op de rug het podium op, plugt in en staat in 5 minuten in de startblokken. De soundcheck wordt door de nog bomvolle Club al met gejuich begroet. Iedereen is toe aan een potje ouderwets knallende rock 'n roll. En dat is precies wat Steve Wynn & The Miracle 3 de show gaat geven. Vanaf het eerste moment gaat de pedaal tot op het metaal en wordt er slechts af en toe gas teruggenomen. Jason Victor geselt gitaar en versterker en Linda Pitmon haar drumstel. Erik van Loo vergeet even dat hij al vijf weken tour in de benen heeft zitten en bast als een beest. Steve zelf is schor en moe, maar geeft alles wat hij nog heeft. Niet voor niets noemen ze hem in Servië 'De Kleine Bruce Springsteen'. Het is niet vernieuwend, het is niet schokkend. Het is zelfs niet briljant. Maar het is recht uit het hart, met overgave, passie en... met plezier. Hoe donker de teksten ook zijn, Steve Wynn is de volstrekte tegenpool van The New Pornographers. Als hij het op zijn heupen krijgt speelt hij alsof er geen morgen bestaat -en is dat niet het gevoel wat de beste popmuziek je live moet geven? Het gevoel dat er even alleen maar Een Groot Overdonderend en Keihard: Nu! bestaat? Dat bedoelt joe gastheer dus. En dat snap je of dat snap je niet. En dat gevoel gaat door alle geledingen van de (pop)muziek heen. En zo zou ik door kunnen filosoferen over de bindingen tussen rock 'n roll en zenboeddhisme, over Lester Bangs en dat het tijd wordt om Fameuze Dwergen Te Prijzen, maar we moeten het hierbij laten. Want er komt altijd een Einde dat Nu. 'T is maar dat je het weet. Nu. Volgende week hopelijk weer veel spelplezier, dan met Tacker (band van jawel, Eric Corton), Dijf Sanders (de Tom Waits van de elektronica) en Dyzack (het Haagse zessnaren wonder met band).