Waarom doen we toch altijd al die moeite om met een zaklampje in het buitenland bands te vinden die live de moeite waard zijn, terwijl we - vaak naast de deur - bijna net zulke goeie dingen in huis hebben? Het blijft een raadsel. Neem nou de drie bands die gisteravond optraden: Lawn, Pete Philly & Perquisite en, als eerste, The Sheer. The Sheer was al eerder in de Club en liet toen onze monden al openvallen. Sindsdien zijn ze gegroeid - en niet alleen de bakkebaarden van voorman Bart. Uitermate professioneel, bijna slick, werkten ze zich als Het Olijke Viertal door het interview heen en daarna lieten ze hun bijna manisch vrolijke britpop-variant los op het veelal vrouwelijke, jonge publiek. Waar de weerklank groot was. Tegen het einde van de set verscheen gelukkig het rauwe muzikale randje om The Sheer waardoor we ze de eerste keer zo in ons hart hadden gesloten. Toen werd er niet meer op de vierkante millimeter gespeeld, maar zochten de mannen de breedte, waar vooral voorman Bart's vocale en gitaar-vaardigheid weer opviel. Op naar Pinkpop en oppassen dat je geen Di-Rect wordt, luidt het advies van uw gastheer. Pete Philly, de uit Gotcha-afsplitsing Nicotine voortgekomen rapper met de soulvolle stem, was ook voor de tweede keer in Club 3VOOR12. En ook hij bewees opnieuw bij de grootsten te horen. Met zijn nieuwe side-kick Perquisite voerde hij op onnavolgbare wijze werk uit van hun Mindstate project. Vooraf hadden de heren zich zenuwachtig gemaakt over hun positie na het geweld van The Sheer, maar met hun video-projecties en de vocale en lichamelijke acrobatiek van Pietje Monzoon (zijn echte naam) viel er genoeg te bewonderen. Diverse "gemoedstoestanden" passeerden de revue. 2 pijnpunten: in het Engels bedanken en aankondigen voor een Nederlands publiek slaat nergens op en eigenlijk zou Pete nog meer moeten zingen en minder moeten rappen, want: wat een stem! Maar verder: Mooi project, mooie jongen, mooi gedaan. Oja: pluim voor Perquisite die ook nog cello bleek te kunnen spelen. De avond werd afgesloten door de Groningse gruisrockers Lawn, in wier lang uitgesponnen klankvelden de overgebleven liefhebbers zich konden onderdompelen. De kleine meisjes gingen toen al naar huis, maar Lawn nam revanche voor een eerder zwak optreden in de Club. De strak geconcentreerd drummende Okkie Bult bleek een aanwinst voor de band, en de mannen gingen er volledig voor. Toch bleef bij uw gastheer toch een "waarheen, waarvoor"-gevoel over toen de laatste spiralende gitaarklanken waren weggeëbd. Maar dat is strikt persoonlijk.