Al maanden werd er over gespeculeerd. Kunnen The Strokes de hooggespannen verwachtingen van het tweede album waarmaken? Toen Room On Fire drie weken geleden uitlekte, brak de discussie los. Voor de één werden alle beloften ingeboet terwijl de ander zwaar teleurgesteld was. Grootste kritiekpunt: The Strokes die met Is This It een revolutionair debuut maakten, herhalen zich enkel op Room On Fire. Want Is This It kun je gerust revolutionair noemen. The Strokes wisten met deze plaat de New Yorkse scene uit het slop te halen en inspireerden daarnaast talloze gitaarbands die in het kielzog van hun helden ook succes boekten. Soms ging het om een ordinaire rip-off (Longwave), vaker om ander plaatselijk talent (Yeah Yeah Yeahs, Interpol). Niet verwonderlijk dus dat alle ogen waren gericht op Room On Fire. Het is waar dat de songs wel heel erg in het verlengde liggen van Is This It. Dat neemt niet weg dat de plaat elf sterke nummers telt, al kost het een paar draaibeurten om deze volledig te doorgronden. Opwindende gitaarloopjes, ritmes die op wel heel uitgekiende momenten van tempo wisselen, de stem van Julian Casablancas die balanceert tussen nonchalant en zeurderig en het feit dat de liedjes niets te lang duren (11 nummers in 33 minuten) maken Room On Fire tot een heel spannende plaat. Met opener What Ever Happened is de toon meteen gezet. Casablancas heeft de sores van een verbroken relatie van zich afgeschreven. "I wanna be forgotten And I don't wanna be reminded" zingt hij tegen het valse aan. In single 12:51 kopieert gitarist Nick Valenski achteloos het kindermelodietje The Lion Sleeps Tonight waardoor het nummer de hele dag in je hoofd blijft zitten. Het is niet de enige keer dat The Strokes met andere artiesten flirt. Want lijkt dat gitaarloopje in de brug van The End Has No End niet heel erg veel op dat van Sweet Child O'Mine van Guns N' Roses? Meet Me In The Bathroom klinkt vertrouwd, al komt dat wellicht doordat de vijf heren dit nummer al speelden tijdens de festivaltour van vorige zomer. Datzelfde geldt voor Between Love And Hate, dat toen nog de werktitel Ze Newie had. Beide zijn midtempo nummers waarop Casablancas zijn stem zo lekker depressief kan laten klinken. Daar moet je van houden, ja. De hamvraag blijft natuurlijk: Is Room On Fire beter dan Is This It Ik vind van wel, al is de winst beperkt. Het zijn de songs die net iets puntiger zijn of de productie die net iets beter is. Het verrassingseffect en de frisheid van de eerste plaat zijn echter weg. Je kunt je afvragen waarom The Strokes niet een (radicaal) andere weg zijn ingeslagen. Met het enorme succes van de eerste plaat is verkoopsucces van de tweede immers nagenoeg gegarandeerd, ook als die minder goed zou zijn. Daar komen we misschien bij de derde plaat achter. Tot die tijd is er Room On Fire, en dat is bepaald geen straf.