Austin texas Zndag 16 maart 2003 Geloof het of niet...ik typ dit laatste verslag van SxSW op een computer in Schlotzky's, een ontbijtgelegenheid waar dikke Amerikanen om me heen hun 'turkey roast sandwiches' eten en eindeloze 'refills' van hun koffie en coke drinken...en het zal me niet meevallen om in de mij toegemeten 20 minuten internet-tijd alles wat me overkomen is samen te vatten... Laat ik beginnen met het overweldigende gevoel dat ik zoveel gemist heb...de lijst van bands die ik niet gezien heb is zo tergend lang...ik zag bijvoorbeeld niet: The Eighties Matchbox B-line Disaster, The Polyphonic Spree, El-P, Me First & the Gimme Gimmes, The Spinns, en zelfs Joe Jackson...ik sta voor een stoplicht en zie Dan Bern spelen in een tent aan de overkant en ik wil er wel heen, maar ik moet naar Nina Nastacia in Antone's en het stoplicht springt op groen en ik moet door, verder, weg, opnieuw naar een van de vijftig tenten waar 'iets speelt'... ..en dan zijn er ook nog de 'verplichtingen'...ik bedoel, ik kan Caesar toch moeilijk alleen met zijn drietjes laten spelen in de Momo's? Ze brengen het er overigens heel goed vanaf...dus geen spijt, maar ik moet alweer door, want mijn andere rock 'n roll-vriend Steve Wynn speelt in het Cactus Café...en hoe! de haren in mijn nek gaan overeind staan van deze knallende set, en Linda Pitmon is de meest sexy drumster ter wereld, punt uit. Maar waar ik vooral van baal, is dat ik het voor The Spades, de band uit Eindhoven die ik volg, zo belangrijke optreden mis in de Club 505...vanwege nota bene een voetbalwedstrijd, waar ik door Jan Gonzo Donkers voor gestrikt ben...gelukkig winnen de Nederlandse afgevaardigden met 3-1 van de Austin Wanderers, en scoor ik...en moet ik alles terugnemen wat ik over NPI-baas Jaap van Beusekom geschreven heb, want als keeper weert hij zich bijzonder kranig...en die Cor Schlösser van de Melkweg kan ook nog een aardig potje voetballen zeg… Maar genoeg...terug naar de muziek...gisteravond liet ik me gewoon maar meevoeren op de stroom en om na Calexico en Nina Nastacia in Antone's, en optredens van Drive By Truckers en Slobberbone in Chedar uiteindelijk doodmoe in een stoel in de Speakeasy te vallen, waar een plastic glimlachend stuk van een serveerster mijn Miller Lite's bleef verversen en eigenhandig de fooien uit mijn portemonee peuterde terwijl ik naar ene Mary MacBride zat te kijken...it's all about the benjamins, baby... ...de stad ademt ondertussen hitte, sex, drugs ('want some cocaine man?') en rock 'n roll, maar ook pizza, bloemtjesjurken en braadvet...texaanse meiden met cowboyhoeden rijden in Corvettes voorbij, met diepe décolletés, strakke truitjes en geil gejoel...de beloftes, steeds weer die beloftes...van sex, geld, opwinding, kicks...super-discount! supersex! supercars! super-food...alles in de overtreffende trap maar uiteindelijk alles teveel en te vet... En dat brengt ons bij Jaap Boots Grote Slot Conclusie...hoe HARD het hier eigenlijk aan toegaat op SxSW...want terwijl ik, net als al die andere door hun werkgevers betaalde SxSW-gangers een beetje de gebraden haan kan uithangen, moeten de meeste bands voor 2 consumptiebonnen op een slechte geluidsinstallatie in een varkensstal de kloten uit hun broek spelen...PLOETEREN...allemaal vanwege die ene kans, dat ene moment, die ene belangrijke manager of platenbaas die MISSCHIEN staat te kijken...die belofte, die droom van het Rock ‘n Roll Nirvana, met 'money to burn', eeuwige roem en hemelse sex, daar draait dit festival op...en in die strijd om aandacht gaat het er soms hard aan toe, zoals ik merkte toen ik de zangeres van The Denises vroeg of ze The Spades nog gezien had:"Fuck the Spades man...you gotta come watch my band...the Spades had their chance and blew it". PS: Op 25 maart in het Lek op 3 FM een verslag van de belevenissen van The Spades en JW Roy op SxSW en vanaf dinsdag 18 maart SxSW-specials gemaakt door Jan Donkers op KUT FM, met Michael Hall (18), C.C. Adcock (25 maart) en John Wesley Harding (1 april)(en dat is geen grap!).