Austin, Texas Vrijdagochtend 14 maart 2003 …nu ik eenmaal ontmaagd ben begin ik door te krijgen waarom SxSW leuk is…die niet aflatende stroom jonge mensen op de trottoirs van 6th en Red River, allemaal op hun rock ’n roll-best, met hun haar alle kanten op, hun piercings, tattoos…die sexy sleazy rock ’n roll-snollen met make up, lang haar, diepe decolletes, nepborsten en lage heupbroeken, muzikanten op straathoeken die mensen naar juist hun optreden proberen te lokken…ronkende Harley’s tussen gele taxi’s en overal, uit elke kroeg, bar, tent en steeg, muziek. Gister zat ik ‘smiddags eerst in het zonnetje bij een fantastisch optreden van Vic Chesnutt, die me daarna ook nog een openhartig interview gunde (“So what happened the last time you attempted suicide?”)…daarna naar de zogenaamde Trade Show bij het ACC…zeg maar een soort landbouw-Rai voor popmuziek… waar ik zo’n beetje alle Nederlandse muzikanten trof bij de stand van het Nationaal Popinstituut…Sem van Caesar, JW Roy en eindelijk ook Denvis van de Spades…praatziek als altijd, maar in goeden doen, en wat belangrijker was; niet gearresteerd wegens drug-, drank of ander gebruik…interviews gedaan…waarbij vooral opviel hoe NPI-baas Jaap van Beusekom meteen wegduikt als ik ook maar in de buurt kom met mijn microfoon…hij geeft me ook nooit een hand…en iedereen krijgt een biertje van hem behalve ik…kennelijk heb ik bij hem de “nasty reporter- reputation”…en ik moet eerlijk toegeven, daar geniet ik wel van. ’s Avonds naar het luxe Crown Plaza Hotel (waar de ‘valets’ het verdomden mijn Chrevolet Cavalier te parkeren omdat ik geen gast van het hotel was, haha)…om op de 18e etage JW Roy met zijn gitarist Ruud te zien optreden in een zaal die weliswaar een prachtig uitzicht bood over de nachtelijke ‘skyline’ van Austin, maar die toch meer geschikt was voor een lopend buffet dan voor hartverscheurend goed gespeelde liedjes over liefde en verlangen. Dat er maar een man/vrouw of 25 op JW waren afgekomen hielp ook niet echt…het is echt ploeteren voor de muzikanten hier tussen die duizend andere bands, om in de aandacht te komen…dat bleek ook later in Beerlands, een rock ’n roll-pijpenla op Red River Street, waar The Spades voor 2 consumptie-bonnen de man over een slechte geluidsinstallatie voor 100 man hun kloten uit de broek moesten spelen…soms letterlijk, want het publiek, ook de sexy enz. rock ’n roll slonzen waar ik het eerder over had, deinzen hier nergens voor terug…gitaristen worden in het kruis getast, en zanger Denvis vond aan het eind van het optreden tien dollar in zijn onderbroek gestoken… Daarna wilde ik eigenlijk weggaan voor Pretty Girls Make Graves of Nashville Pussy die allebei op spuugafstand van Beerland speelden, maar ik bleef hangen en godzijdank maar, want onze vaderlandse trots Peter Pan Speedrock speelde in dat bierhol of de duivel hen op de hielen zat…heerlijk om weer eens zo dicht op een podium te staan dat je het zweet van de mannen kon ruiken en de decibels kon voelen…kippenvel van mijn kruin tot mijn kloten, tot en met de laatste noten, toen basman Bart zijn versterker opblies en het optreden als een nachtkaars uit moest gaan…morgen meer van dit graag!