Hoopvolle lichting jong talent op London Calling

“Maar 10 bands is misschien iets teveel van het goede”

Afgelopen weekeind werden de twee zalen van Paradiso weer gevuld met aanstormend Brits talent onder de noemer London Calling. De VPRO nam alle optredens op en deed verslag van het festival. Deze week in Het Lek op 3FM, maar nu al on demand op 3VOOR12: 4 uur Britpop van de bovenste plank.

“Maar 10 bands is misschien iets teveel van het goede”

Menno Visser, voormalig presentator van Engelse Drop, is blij met de meest recente editie van het London Calling festival. “Afgelopen weekeind was beter dan veel vorige edities. Maar tien bands is wel iets teveel van het goede. Ik heb alle bands gezien en dan heb je toch al gauw zes uur op je benen gestaan.” Voor Visser behoorde de intense set van de Ier Damien Rice tot de hoogtepunten van de avond. “Eigenlijk stond hij een beetje misplaatst op het festival: een singer-songwriter tussen al die bandjes. Hij heeft goeie liedjes en had een goeie band bij zich. Zijn set bleef spannend.” Niet alle kenners zijn het eens over de kwaliteiten van Rice. Aldo Perotti van distributiefirma De Konkurrent vond hem ‘een verschrikking’. “Ik hield het vijf minuten uit. Toen keerde mijn maag om. En dat terwijl hij van het publiek een open doekje kreeg.” Perotti, die vooral in de hal van Paradiso te vinden was om daar reclame voor ‘zijn’ Eastern Lane en Delays te maken, komt altijd op het Britpopfestijn voor de goede sfeer. “Er komt een leuk gemêleerd publiek op London Calling af. Er zijn mensen van tussen de twintig en vijftig jaar oud die weten dat je op dit festival wel eens iets heel leuks en nieuws zou kunnen zien.” Voor Menno Visser waren ook de optredens van Futureheads en The Rocks een hoogtepunt: "Het is niet helemaal eerlijk, want ik ken die manager van The Rocks heel goed. Maar het is echt een band met een hoge amusementswaarde. Het oog wil toch ook wat? Ik vind het belangrijk dat een band er cool uitziet. Futureheads zijn net XTC, maar dan leuk. Ze hebben geweldige en originele liedjes. Door de zang zit een constant soort gejodel. En dan zingen ze ook nog eens met z’n drieën tegelijk. Het is net voetbal met drie spitsen. Geweldig.” Ook voor Visser zat er ‘een verschrikking’ in de programmering. “Van mij hadden The Shanks thuis mogen blijven. Eéndimensionaal kabaal. Hoef ik nooit meer te zien.” Maar met drie goeie acts spreekt Visser toch over een goede editie: “Die Futureheads wil ik deze zomer op alle festivals terugzien. Ze komen er ook wel. Net als Rice en The Rocks, daarvoor zie ik ook mogelijkheden in de toekomst.” Luister naar alle optredens op de London Calling 2003/1 site.