Hoogtepunt waren zonder meer de verwende rijkeluisschoffies van The Catheters uit Seattle, die ver boven verwachting presteerden. In het interview gaven de jonge gasten al blijk van een behoorlijk hoog 'fuck you'-gehalte (om van het Beavis & Butthead-gehalte maar te zwijgen), op het podium vlogen zij pas echt als dolle honden op hun songs aan. Ook het publiek moest er aan geloven want de spugende en schuimbekkende zanger Brian Standeford struinde pardoes de zaal in, waarbij bierglazen, tafels en stoelen sneuvelden. En de muziek zult u vragen? Nou…het viel op dat The Catheters eigenlijk gewoon een goed soort opgevoerde garagerockact zijn, en dat ondanks het gekrijs van Brian er wel degelijk songs ten grondslag liggen aan het sonisch geweld. Des te leuker was het natuurlijk om te zien dat juist deze jonge wildemannen een uurtje later poeslief en bewonderend toekeken bij de afsluiter van de avond, namelijk bij de totaal onhippe en in rustiger vaarwater opererende Amsterdamse surfinstrumental-groep The Anacondas. Zij waren op het laatste moment toegevoegd aan de line-up als vervangers van de door diefstal van computer en backline gedupeerde Belgische bootleg band Nid & Sancy. En zij sprongen met verve in de hen geboden opening. Geleid door de stuwende bas van Jack Stuka en het perfecte drumwerk van Messerschmidt Marzel reikten zij behoorlijk hoog op de schaal van Club Lek, omdat zij niet alleen gitaarsolo's boden maar ook Moog-synthesizer-geluiden en zelfs een dwarsfluit (!). Kortom, een heel eigen geluid. Dat het geheel visueel, ondanks de aanwezigheid van de gemaskerde keyboardspeler, minder spectaculair was dan het smijtwerk van The Catheters was dan ook niet echt een bezwaar. De openers van de avond waren de "voor 66,6%" uit Wales afkomstige band McLusky, die het hart van uw gastheer hadden gestolen met hun fantastische single "Lightsabre Cocksucker Blues". Inmiddels is het trio toe aan hun 2e cd, opgenomen onder leiding van Steve -'inuwgezicht'-Albini met de tot de verbeelding sprekende titel "McLusky Do Dallas". Of McLusky echter tot in Texas de voetjes van de vloer gaat krijgen moet betwijfeld worden, als we tenminste afgaan op hun set van gisteravond. Toen de 'hit' "Lightsabre Cocksucking Blues" gespeeld was bleek McLusky niet echt over veel meer vuurpijlen te beschikken en kon het publiek het schreeuwen en tieren van zanger Andy gemakkelijk over zich heen laten komen. De lange stiltes tussen de nummers hielpen ook niet echt om van een opwindende gebeurtenis te spreken. Maar zoals de jongens zeggen "to hell with good intentions" en volgende keer beter. (NB:Dit verslag is geschreven op persoonlijke titel en weerspiegelt niet noodzakelijkerwijs de mening van Het Lek, Club Lek, De VPRO, haar medewerkers of die van derden, zoals het in de zaal aanwezige publiek, platenmaatschappijen, luisteraars of de melkboer.)