Thou, geleid door de muzikale- en levenspartners Bart en Does, is al toe aan haar vierde cd, maar trad - anders dan vele andere Belgische acts - nog niet eerder op in Club Lek. Met hun nieuwe cd Elvis Or Betty Boop vonden wij dat Thou onderwel een kans verdiende. Ons vertrouwen werd niet beschaamd, maar we konden ook niet spreken van een revelatie. Thou speelde weliswaar foutloos, maar ook een beetje futloos de nummers van de cd na, en de neutrale presentatie hielp niet echt om van een opwindend optreden te spreken. Gezellig was het wel. Nog gezelliger werd het met de komst van Michelle Shocked, die ooit begon als agitpropfolkheldin en tegenwoordig het new-age gedachten-goed heeft omarmd, al wilde ze dat zelf niet nadrukkelijk niet zo zien. In een goed en verhelderend interview wist ze overigens goed te verwoorden waarom ze niet meer zo geïnteresseerd is in overdreven duidelijke politieke songs. Haar nieuwe cd 'Deep natural' mag er trouwens best wezen en ook de 2 songs die ze solo (zichzelf begeleidend op de elektrische gitaar) vertolkte, waren gedenkwaardig. Vooral omdat Sister Shocked risico's durfde te nemen met gesproken intermezzi en improvisaties. Dat ze muzikaal gezien niet bepaald een vrouwelijke Jimi Hendrix of Robert Johnson is, valt haar natuurlijk niet aan te rekenen. Het enthousiasme van het publiek voor de Texaanse was dan ook groot. De slotact van de avond was Slick 57. Eigenlijk is dit (eveneens Texaanse) kwartet in alles de tegenpool van Shocked, maar toch had Shocked hen weten te verleiden tot het spelen van 2 nummers samen. Dat pakte nog heel aardig uit, hoewel het Halleluja-gedoe en de samenzang in het slotnummer bij uw gastheer voor een paar kromme tenen zorgde waar hij nu langzaam van zit bij te komen. Slick 57 is echter zo'n band die wel een deuk kan hebben. Zorgeloos en onbekommerd storten zij zich in hun country-punk-oeuvre, waarin de invloeden van Hank Williams en Green Day tegelijkertijd om voorrang lijken te strijden. Daarbij werd niet gekeken op een fout nootje of extra blikje bier hier en daar. Vooral het enthousiasme van contrabassist Ward ("Is it the right instrument?! Of course it is! I'm the godamned best upright bass player in the whole world and I do what I fucking like, so I play upright bass -got that?") werkte enorm aanstekelijk, en van de manier waarop hij blikjes bier naar binnen werkte kregen we allemaal enorme dorst. De perfecte bar-band en daarmee de enige juiste afsluiter van een iets te gezellige avond in Club lek. Was dat alles? Nee... nog 1 ding. Willen de mensen die naar Club Lek komen om hun roes uit te slapen dat voortaan thuis doen? (NB: Deze column is geschreven op persoonlijke titel en weerspiegelt niet noodzakelijkerwijs de mening van Het Lek, Club Lek, De VPRO, haar medewerkers of die van derden, zoals het in de zaal aanwezige publiek, de radio-luisteraars of de melkboer.)