RECONSTRUCTIE Ik wist dat het mijn tijd was toen hij me opsloot in de donkere smalle kamer. Ik hoorde de klik, en zag zwak licht schijnen aan het eind van de loop. Ik voelde de haan zich spannen, en hoe de trekker wachtte op zijn vinger. Toen de korte pijn van de pin in mijn koperen rug en meteen daarna even heel hevig vuur. Ik deed mijn werk en explodeerde in zijn gezicht, zoals hij was geëxplodeerd in het gezicht van de wereld. En in die fraktie van die sekonde meende ik de tranen van de tienerrevolutie te proeven. Wat hij proefde? Ik weet het niet. Staal of lood of kruit misschien, of kort de smaak van bloed. Misschien wel verlossing. Ik verbeeld me niets. Ik weet niet hoe hij zich voelde. Niemand wist dat. Hij zelf niet eens. Alleen dat het moest stoppen. Er zijn daarna zeker wijzen gekomen? Met een niet aflatende stroom van artikelen, boeken en deskundigheid? Die oorzaken en verbanden legden? Die verdachten noemden en daders zagen? Die de connectie legden tussen buikpijn en heroïne? Die camera's en microfoons voor dodelijke wapens hielden en aan het eind kwamen met hun ‘Daarom’? Wat een kul. Zo direct gaan ze nog zeggen dat ik het was. Maar wie pakte mij uit de doos, stopte mij in de donkere kamer en haalde de trekker over? Ik was slechts gereedschap en, heel kort, getuige. Toch?